Roman met een zwarte rand

Hedendaagse romans zijn vaak nogal filmisch beschreven. Arthur Japin is duidelijk een toneelschrijver. Gevoelens worden via technieken in diverse scènes achter de façade van de mogelijke historische feiten opgelicht. De sfeertekening van deze roman is het mysterie omtrent het sterven van Pjotr I. Tsjaikovski. Het verhaal is verweven met Kolja, een doofstomme jongen, waarover Modest, de broer van Pjotr en Pjotr zelf zich over ontfermden. Kolja leert in contact te komen met de lawaaiige en complexe wereld van het geluid via liplezen, trilling en spieroefening. Als meerwaarde vergeleken bij niet gehandicapte mensen kent hij de stilte als decor en daardoor ontgaat hem minder wat er echt gebeurt dan horende mensen, die als het ware verstrikt zijn geraakt in de veelvoud van verhalen, die de ronde doen en norm zijn geworden. Afwijkingen van normgedrag worden niet openlijk getolereerd. Nog steeds niet! Wisselend spring je als lezer over van het verleden naar het heden. Gaandeweg ontrafel je uit het dagboek van Modest de gebeurtenissen, die geleid hebben tot het tragische overlijden van Tsjaikovski. Op het eind besef je hoe belangrijk het is te weten wie je werkelijk bent om je zonder zelfverloochening staande te kunnen houden in een maatschappij vol vooroordelen. Meesterlijk ontvouwt Japin een mogelijke constructie, geplaatst in de tijdgeest van het Rusland rond 1900. Ik geloof het hele verhaal hierzo verteld. De zwarte rafelranden en mijn voorkeur voor filmische romans zorgen er voor dat ik aan Kolja geen vijf maar vier sterren toe ken.