Comfort food

Deze prachtige cover trok meteen mijn aandacht en ook de achterflap wekte mijn interesse. Een oud hotel dat wordt opgeknapt door een stel, een vrouw die voor het hotel een ongeluk krijgt en haar geheugen verliest. Allemaal ingrediënten voor een mooie roman.

Na het lezen van de eerste 119 bladzijdes, kwam de vergelijking met ‘comfort food’ in mij naar boven. Het verhaal verloopt in een rustig maar constant tempo, Libby had meteen een soort gunfactor en is zo neergezet door Dillon alsof je zelf vriendinnen met haar kan zijn. Het voelde alsof ik op een koude dag met een dekentje, wat drinken en een bord/kom/zak lekker eten of snacks op de bank was gekropen en me mee liet voeren in de wereld van Libby en de onbekende vrouw met wie ze vriendschap zou sluiten.

Stukje bij beetje leer je dat het leven van Libby absoluut niet perfect is en zelf raakt ze in het verhaal ook klaar met het perfecte plaatje en de schijn die je tegenwoordig lijkt te moeten ophouden. Dillon geeft niet meteen weg wat Libby heeft meegemaakt maar zorgt er wel voor dat je nieuwsgierig blijft. Hetzelfde geldt voor de verhaallijn van de aangereden vrouw. Als lezer weet je net zo weinig van haar als zijzelf van de situatie waarin zij zich bevindt. Ik geloof dat dit de lezer een hoop ergernis bespaard. Daarnaast is de zoektocht van Pippa (zoals zij tijdelijk heet totdat ze zich haar echte naam weer kan herinneren) naar zichzelf ook erg mooi om samen met haar te beleven. De vriendschap tussen de twee vrouwen bloeit op en beide lopen tegen hun eigen problemen aan. Hoewel ze volstrekt vreemden voor elkaar zijn, groeit ook het vertrouwen tussen hen al snel.

Pippa komt erachter dat zij een vriend heeft, Gethin, en zowel lezer als Pippa merken wel meteen dat het contact wat ongemakkelijk verloopt wanneer zij elkaar na het ongeluk weer terugvinden. Op zich is dan al duidelijk dat de relatie in ieder geval niet zo vlekkeloos en perfect verliep als Gethin zegt. Dit zorgt er wel voor dat het verhaal interessanter wordt ook al is het einde niet geheel onverwacht.

Hoewel ik heb genoten van dit boek, wil ik mijn ogen niet sluiten voor de minpuntjes in het verhaal. Zo hebben Libby en haar man Jason ook zo hun problemen gehad welke nog niet helemaal zijn opgelost. De manier waarop Libby hier mee omgaat, wat ze allemaal accepteert van Jason en haar reactie op hem, kon ik moeilijk begrijpen. Met het verhaal van Pippa en Gethin net zo. Er is een lange aanloop waarin steeds duidelijker wordt hoe het zit, het einde voelt hierin afgeraffeld en soft. Er worden een aantal situaties geschetst waarin dingen vrij duidelijk worden, maar de reactie van Pippa naar Gethin is niet heel passend. Om het leesplezier niet te verpesten kan ik hier niet verder op in gaan, maar ik was verrast hoe de vrouwen aan de ene kant zo zelfstandig worden neergezet, om vervolgens niet genoeg voor zichzelf op te komen.

Hoewel dat laatste voor mij dus een tegenvaller was, heb ik wel genoten van het boek. Het is knap hoe Dillon een boek van 432 bladzijdes neer kan zetten zonder echte snelheid, maar de lezer zeker weet te boeien waardoor het niet langdradig aanvoelt. Alsnog een aanrader dus, helemaal met de koude maanden op komst. Wellicht een mooi cadeau aan jezelf of iemand anders in de aankomende decembermaand?