Eerst en vooral dank aan Crimezone dat ik dit boek mocht lezen. Ik was benieuwd te lezen hoe de gruwel van WOII aan YA wordt meegegeven.
Elizabeth Wein schreef het boek "codenaam Verity" en beschrijft het verhaal van twee vriendinnen Julie (Verity) radiotelegrafiste en spionne en Maddie die pilote is. Voor het boek pleegde de auteur(s) - want ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er twee auteurs zijn omdat deel één zeer stroef leest en deel twee echter leest als een trein - zeer goede onderzoek. Deze waargebeurde feiten worden in het boek doorspekt met een beetje romantiek.
In deel één maken we kennis met het verhaal van Julie (Verity). Julie wordt boven Frankrijk gedropt door Maddie. Julie wordt gevangen genomen door de Gestapo. Zij wordt door deze beulen voor de keuze gesteld ofwel de geheimen van haar missie meedelen ofwel een nare dood sterven. Julie kiest ervoor om informatie te lekken. Zij schrijft foute Engelse radiocodes en foute codes van vliegvelden op. Daarnaast mag zij ook haar levensverhaal opschrijven omdat deze nuttige informatie bevat voor de vijand. Zij vertelt hierin hoe zij Maddie leerde kennen en hoe deze pilote werd naast het werk dat zij deed als radiotelegrafiste en spionne. Maddie was de pilote die haar boven Frankrijk dropte en daarna met haar vliegtuig crashte. Noch Maddie noch Julie heeft weet van elkaar of de missie en terugvlucht is geslaagd. Deel één leest stroef en soms heb je de neiging om met lezen te stoppen.

In deel twee komt het verhaal echter op snelheid. Hier leren we het verhaal van Maddie - Kittyhawk - kennen en haar visie op de feiten. We leren meer over het verzet - hun organisatie, hun daden, hun emoties...- naast de emoties en dankbaarheid van Engelse piloten die veilig naar Engeland moeten worden teruggebracht. Deel twee geeft veel verduidelijking over deel één. Via Maddie begrijp je beter wat Julie deed en doet.

Het boek was voor mij niet echt een hoogvlieger maar wist mij toch te boeien en gaf mij nieuwe kijk op het leven van vrouwen in de oorlog die wegens gebrek aan mannen hun steentje mochten en konden bijdragen.

Het boek eindigt sterk met een verrassende plot.
Omdat de gruwel van WOII en zelfs WOI niet vergeten mag worden en levend moet worden gehouden vind ik het positief dat deze "verhalen" voor YA worden geschreven.

Daarom citeer ik uit de opmerkingen van de schrijfster graag haar laatste zin "OPDAT WIJ NIET VERGETEN"