Een originele en fascinerende wereld !

In de Schaduw van de Zwarte Zon lijkt in eerste istantie een science-fiction-verhaal maar dat is het -gelukkig- niet.
Het gaat om een planeet die eeuwen geleden door mensen werd gekoloniseerd, het science-fiction element, maar kort na aankomst is door omstandigheden alle kennis van en over de aarde verdwenen. Het beetje kennis dat er is, bestaat uit datgene dat de eeuwenlange mondelinge overlevering heeft doorstaan en dat is dus heel weinig. De kolonisten hadden geen andere keuze dan een nieuwe eigen wereld te scheppen op deze vreemde planeet, Erna. En vreemd is de planeet zeker, maar prachtig vreemd en hoe meer je leest over de wereld van de kolonisten, hoe meer je je realiseert dat je in een prachtige fantasywereld bent terechtgekomen. Een wereld die middeleeuws aandoet wat leefwijze en gebruiken betreft, waar magie en tovenaars en adepten een belangrijke rol spelen in het leven van alledag. Maar zodra de avond valt, maakt de vrolijke gezellige drukte van het stadsleven plaats voor een donkere dreigende sfeer waarin iedereen de straten mijdt en op de hoede is voor de donkere schaduwen die dan rondwaren. Want op de planeet Erna met zijn drie zonnen heerst er een natuurverschijnsel dat de faege wordt genoemd. Dat zijn energiestromen die de angstaanjagende kracht hebben om de bewuste en onbewuste gedachten, angsten en nachtmerries van mensen in concrete vormen te manifesteren. Naast deze manifestaties en demonen die elke avond tevoorschijn komen zijn er ook wezens die zich voeden met de herinneringen van een bepaald persoon en die persoon dus ‘leeg’ zuigen.
Als de bijzonder getalenteerde adept/zieneres Ciana door zo’n wezen is aangevallen en niet alleen haar herinneringen maar ook haar gave heeft verloren, besluiten Senzei (een bevriende tovenaar), Damien Vryce (een priester-krijger die de faege kan ‘bewerken’) en Gerald Tarrant (een mysterieuze en onberekenbare tovenaar) een tocht te ondernemen om Ciana te genezen. Maar Gerald Tarrant heeft nog een ándere reden om die reis te ondernemen maar die reden is onbekend bij zijn reisgenoten.
Tijdens deze hachelijke onderneming naar het verre Rhakland waar niemand ooit van is teruggekomen, worden de vier reisgenoten (Ciana gaat namelijk ook mee) geconfronteerd met allerlei gevaren, doen zij ontdekkingen over zichzelf en over hun reisgenoten, en komen zij voor morele dilemma’s te staan. Het is een reis vol gevaar en magie en de reisgenoten moeten telkens weer opnieuw besluiten of zij wel verder kunnen en willen gaan. Want het wordt langerzamerhand duidelijk dat het gevaar dat zij tegemoet rijden groter en dreigender is dan zij aanvankelijk dachten. Het lot van de mensheid op Erna staat op het spel!
Friedman beschrijft in een prachtige stijl de intrigerende maar gevaarlijke schoonheid van Erna, de planeet met de drie zonnen maar ook met de vele en onverwachte aardbevingen en de alom heersende faege, prachtig om te zien voor de weinige adepten die het daadwerkelijk kunnen zien maar fataal voor hen die de macht daarvan onderschatten. Zij tovert tot leven een magische wereld met bijzondere wezens, adembenemende landschappen en personages met diepgang. Mensen die handelen op de grens tussen goed en kwaad, die je volledige sympathie winnen om die vervolgens te verliezen, en daarna toch weer terug weten te winnen vanwege hun daaropvolgende acties. Het is een boek waarin je je kunt verliezen.
Maar niet alles is even goed. Je dient wel even een paar ‘hobbels’ te nemen. Zo zijn de beschrijvingen prachtig gedaan maar Friedman valt wel in herhaling. Dat kon wel compacter en minder langdradig worden gedaan. Maar ik vind met name de reden voor de gevaarlijke reis een beetje ongeloofwaardig. Damien legt namelijk en passant een belangrijke en unieke opdracht van zijn Orde naast zich neer en onderneemt de reis omdat hij in een paar dagen tijd verliefd is geworden op Ciani? Senzei een jarenlange vriend en vertrouweling van Ciani onderneemt zo’n reis met gevaar voor eigen leven terwijl hij nog nooit de stadsgrenzen heeft gepasseerd? En Tarrant die het sinistere woud waarin hij oppermachtig is, verlaat vanwege een enkele gedane belofte? En allemaal om Ciani ? Ciani die volgens zeggen zelfs onder adepten bijzonder wordt genoemd vanwege haar gave om de faege te zien en te bewerken, en om haar grote kennis? Volgens zeggen inderdaad want in het boek komt zijzelf niet goed uit de verf en valt er dus weinig inspirerends aan haar te ontdekken. Dat is wel jammer want Friedman had haar personage fascinerend kunnen maken vanwege haar beroep, aard, en wijze van nieuwsgaring maar Friedman heeft die kans onbenut gelaten. Onbegrijpelijk. Terwijl de personages Senzi en Hesseth wel goed zijn uitgewerkt en hen interessant en prikkelend heeft gemaakt. Ook alles wat daarna met Ciani te maken heeft, is afgeraffeld: de terugkeer van haar herinneringen en gave (geen euforisch moment noch de redding voor het gezelschap) en het afscheid van Damien (hij ontdekte dat hij haar minder goed kende dan hij dacht ?! Dûh…..wat verwachtte hij na enkele dagen verliefdheid gevolgd door een periode van louter geweld en actie en weinig slaap? Een indringende en betekenisvolle relatie?!).
Maar goed, als je daarover heen weet te stappen, heb je een prachtig boek waarin je je heerlijk kunt verliezen. Friedman heeft een originele, fantasie-prikkelende wereld geschapen die je na het sluiten van het boek nog doet nadenken over de verhouding goed en kwaad, over de personages (vooral Tarrant vond ik fascinerend: machtig, gevaarlijk en in de ogen van Damien de verpersoonlijking van het kwaad maar o zo intrigerend in al zijn facetten) en over een wereld doordrenkt met de faege, eentje die door ‘s-mensen toedoen met demonen wordt bevolkt. Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat en het zit er in dat ik de 2 hieropvolgende boeken te zijner tijd wel zal lezen.