Teveel zijsporen

Met een prachtige blauwe cover vol vogels en een titel als Terug naar de hemel , leiden je gedachten al gauw naar een spiritueel boek. Zodra je de achterkant leest, neem dit boek van Richard Verbrugge je een andere kant mee op, namelijk eentje van spanning en speurwerk, althans zo lijkt het.
Er zitten nog wat losse eindjes in dit boek. Wat vreemd aandoende keuzes en zij- ingangen die niet helemaal geplaatst kunnen worden. Je wordt de hele tijd op een zijspoor gezet, waardoor je met vragen komt te zetten. Het lijkt alsof het boek niet weet wat het wil zijn: een boek met relatieproblemen? De omgang vader-zoon? Omgang met autisme?Omgang met moderne problemen?

Af en toe kon ik me identificeren met de hoofdpersonen, maar vaak kwamen ze heel cliché en oppervlakkig over. Dan beginnen ze ineens hun zegje te doen over het klimaat. Kies een richting en hou het daarbij. Het verhaal en de hoofdpersonen komen zo niet geloofwaardig over. Over Michelle kom je eigenlijk maar bar weinig te weten.

Daar waar de insteek in eerste instantie goed was: het speuren naar een verloren man, draait het meteen om als de ontknoping meteen al halverwege bekend wordt gemaakt. Dat was nu juist het spannendste en interessante van het hele boek. Het eind is me ook wat te makkelijk en niet geloofwaardig.
Al met al had het potenties om een leuk verhaal te worden, als er niet was gekozen voor zijsporen en de verdwijning de hoofdzaak zou zijn geweest. Voor deze titel had ik ook niet gekozen, want het geeft een ander beeld van het boek. De titel zelf komt te weinig naar voren in het echte verhaal om een dekkende titel te zijn. Spanning heb ik nergens gevoeld, maar als je weinig eisen stelt aan een verhaal is het gewoon een vermakelijk verhaal.