'Een heftig verhaal dat je misselijk maakt.'

Dit is mijn eerste kennismaking met de boeken van Ellen. Het begin is direct heftig waardoor je door wil lezen. We lezen over Stephanie die al sinds ze 10 is misbruikt wordt. Daarna nemen we een sprong naar 5 jaar verder en leren we Lina kennen. Zij loopt over het kustpad van Sluis naar Hoek van Holland en raakt vermist.
Hierdoor leren we rechercheur Katja kennen samen met haar partner Job die de zaak moet onderzoeken. Terwijl dit speelt is Katja natuurlijk overbezorgd over haar dochter en al helemaal als blijkt dat de verdachte contact met haar gezocht heeft…
De vermissing van Lina blijkt verband te houden met een zaak van vijf jaar geleden. Een zaak die Katja aan het hart greep, maar ze helaas niet heeft weten op te lossen. Zal er nu eindelijk een antwoord komen?

Ik ben natuurlijk dol op thrillers en true crime, dus dit verhaal gebaseerd op waargebeurde feiten klonk meteen interessant. Het is een heftig verhaal en het maakt je misselijk tijdens het lezen. Het is verschrikkelijk dat dit soort feiten zijn gebeurd, maar ook vandaag de dag nog spelen.
Achterin stonden krantenartikelen over deze zaken, dat vond ik een goede toevoeging en gaf het verhaal net wat extra’s.

Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende pov’s. Eerst lezen we korte stukjes over wat Stephanie heeft moeten meemaken. We lezen vanuit Katja die de zaak probeert op te lossen en vanuit Lina, die eerst lekker onbezorgd aan het wandelen is. Zodra zij gevonden wordt, volgen we een andere backpacker, en we lezen korte stukjes vanuit Romy, de dochter van Katja. Kortom, veel kanten worden belicht. De verhaallijn van Romy had wat mij betreft uitgebreider gemogen zodat er meer spanning gecreëerd zou worden.

Ellen besteedt veel aandacht aan het omschrijven van de omgeving. Hierdoor krijg je een mooi beeld van de wandeling die de backpackers maken, aangezien ik zelf niet bekend ben met Het Kustpad. Ze heeft mij zeker weten te overtuigen om er eens naar te kijken, het klinkt namelijk als een erg mooie omgeving waar je heerlijk tot rust kunt komen. Uiteraard zou ik niet in mijn eentje gaan wandelen.

Dit verhaal laat maar weer eens goed zien dat wij vrouwen eigenlijk nergens alleen heen kunnen en al helemaal niet in het donker. Het is bizar eigenlijk dat wij overal op onze hoede moeten zijn en hopelijk maken wij ooit nog de tijd mee, waarin we dit niet meer hoeven te doen en kunnen gaan en staan, waar en wanneer we willen. Nog een waarschuwing: na dit verhaal denk je wel 3x na over het zoenen van iemand tijdens het uitgaan.



‘Ze is goed in haar werk, maar ze is verdomme Agatha Christie niet’