De vrouw die schreef

‘De vrouw die liefhad’ is de meest recente psychologische misdaadroman van Patrick De Bruyn en wordt uitgegeven door Uitgeverij Horizon (België) /Uitgeverij Overamstel (Nederland).
Een inbreker neemt zich voor zijn leven te beteren, later, maar wil nog een slag slaan. Zijn doelwit: een grijze BWW uit de 3-reeks op een oprit in de Villalaan. Vooraleer hij echter iets uit de auto buit kan maken, stuift de wagen weg. In het huis stuit hij op een lichaam onderaan de trap. ‘Diep vanbinnen wist hij natuurlijk dat dit verkeerd zou aflopen.’
Dan verschijnt Alice, het hoofdpersonage, in beeld. Ook zij ‘heeft diep vanbinnen altijd geweten dat dit verkeerd zou lopen.’ Intrigerend!
De eerste kennismaking met Alice verloopt al onmiddellijk heel heftig. Wat zal verkeerd aflopen? Waarom die poging tot een wanhoopsdaad om onmiddellijk daarna een fles champagne te gaan kopen om iets te vieren? Je begrijpt er niks van. Alleen dat je er echt niet vrolijk van wordt. De somberheid en intense tristesse spatten van de bladzijden. Van vieren komt niks in huis: rond het huis waar ze zich naar begeeft, wemelt het van de politie. Alice, thrillerschrijfster, wordt zelf betrokken partij in een volgens de politie verdacht overlijden. Het is de start van psychologische spelletjes tussen de politie en verdachte nummer één: Alice.
Het boek van Alice wordt als een feuilleton in zeven afleveringen gepubliceerd in Libelle. De afleveringen van haar manuscript en de hoofdstukken van het boek wisselen elkaar af in Deel 2. Het boek in het boek toont de alterego’s van de personages, schetst de verhoudingen in de periode die voorafgaat aan het drama en dropt hier en daar ideeën die verontrusten: ‘de goorheid’ die ‘nooit zal wijken’, ‘een ontuchtzaak met minderjarigen’, … Ik heb meer dan eens gelezen met gefronste wenkbrauwen. Alles telkens vanuit het perspectief van Alice.
Het karakter van Alice, zelf schrijfster van psychologische thrillers, is onderwerp van een grondige psychologische analyse: haar ongemak, de moeite die het leven haar kost, de chaos in haar hoofd worden zo aanschouwelijk uitgewerkt, dat haar gemoedstoestand afstraalt op de lezer.
Regelmatig wordt de lezer aan het twijfelen gebracht door ‘spielerei’ tijdens het onderzoek. Meer dan eens verrast de schrijver met een ‘geestigheid’ of een toch wel opvallende vergelijking. Wanneer het over het opvoeden van kinderen gaat, laat ex-commissaris Chantal De Cock zich ontvallen: ‘‘Ik heb geen kinderen. Ik heb me dus nooit een dompteur in het circus gevoeld.’ Een filmquote in een eigentijds jasje zoals ‘The Iphone always rings twice.’, een personage dat ‘geinig’ de schouders ophaalt, tientallen verschillende vormen van lachjes, tegeltjeswijsheden à la ‘Bond zonder Naam’, weerspiegelen de liefde van de auteur voor taal. Patrick De Bruyn toont zich op deze manier ook heel aanwezig in het verhaal.
De spanning is van begin tot eind voelbaar. Iets is daadwerkelijk verkeerd gelopen. ‘Wat?’ is duidelijk, maar ‘Waarom?’ en ‘Wie?’ zijn vragen die om antwoord vragen. Het plot wordt heel goed onderbouwd. Stilaan komt de ware toedracht bovendrijven. De sfeer is constant grimmig en ongemakkelijk. Het leven na het schrijven, de terugkeer naar de realiteit is schokkend. En Alice, inderdaad, ‘Diep vanbinnen heeft ze altijd geweten dat dit verkeerd zou aflopen.’.
‘De vrouw die liefhad’ is een intrigerende psychologische misdaadroman die je niet onmiddellijk loslaat. Schreef Alice omdat fictie haar een uitweg uit de realiteit bood? Feit is dat het geheim en de liefde van ‘De vrouw die liefhad’ een verwoestende impact heeft op het leven van hen die ze het meest liefheeft. Alice’ doortocht door haar Wonderland mondt alleszins uit in een nare ontknoping. Sommigen zijn ziende blind, anderen kijken gewoon de andere kant op wegens te pijnlijk.
‘De vrouw die liefhad’ lost weer alle verwachtingen in. Patrick De Bruyn heeft met ‘De vrouw die liefhad’ alweer een intrigerende psychologische misdaadroman aan zijn repertoire toegevoegd! 5 *