Lezersrecensie
Fantomen
Catherine Steadman is een Londense actrice die ooit deel uitmaakte van de cast van Downton Abbey. Dat ze van meerdere markten thuis is bewijzen haar debuut ‘De Duik’ en meer recent ‘Mr Nobody’ waarmee ze zich ook een plaatsje wil toeëigenen in de schrijverswereld.
Het verhaal:
Op een verlaten strand in Norfolk wordt een man aangetroffen. Wie is hij? Waar komt hij vandaan? Wat is er met hem gebeurd? Hijzelf schijnt zich niks te herinneren en hult zich in stilzwijgen. Het mysterie is groot. Dr. Emma Lewis wordt aangezocht als zijn psychiater. Haar opdracht bestaat erin te achterhalen wie deze mysterieuze man is en wat er met hem aan de hand is zonder daarbij een groot mediacircus op gang te brengen. Wat dus grandioos mislukt. Worstelend met haar eigen traumatische verleden, tracht Emma tot ‘Matthew’ door te dringen, maar raakt steeds meer persoonlijk betrokken in zijn geheimen met gevaar voor eigen leven.
‘Mr Nobody’ telt 49 vrij korte hoofdstukken verdeeld over 367 bladzijden. Elk hoofdstuk wordt voorafgegaan door de naam van het personage dat de hoofdrol heeft in het stuk dat volgt, en enkele woorden die de essentie van het hoofdstuk samenvatten.
Mijn mening:
De opdracht en het gedicht waarmee het boek start, de autorit tegen hoge snelheid op de eerste pagina’s sleuren je onmiddellijk het boek in. Wat is de betekenis van het gedicht in het licht van het boek? Wie zitten er in de auto en wat heeft de persoon op de passagiersstoel fout gedaan dat zo erg is? De belofte van een spannend verhaal.
Maar echt heel veel gebeurt er lange tijd niet. Evenmin wacht je als lezer nagelbijtend de ontknoping af, de laatste hoofdstukken niet meegerekend. Wel zijn er regelmatig die kleine piekjes van spanning, de voortdurende sfeer van onbehagen die over het verhaal hangt, die maken dat je blijft doorlezen.
Met heel veel zorg werkt de auteur de psychologie van eerst en vooral ‘Matthew’/ ‘Stephen’ / ‘Mr Nobody’ uit - dit doende etaleert Catherine Steadman regelmatig en uitgebreid haar kennis inzake PTSS, fugue,fMRI, … Het gegeven dat ‘Matthew’ zich niks meer van zijn verleden herinnert is trouwens ook fantastisch mooi verwerkt in de foto op de cover van het boek die perfect de eenzaamheid van ‘Matthew’, het feit dat hij zich verloren voelt, weergeeft: alleen op de wereld bij gebrek aan enig referentiepunt. Naarmate het verhaal evolueert, geeft hij zichzelf meer bloot, wordt hij een compleet personage en krijg je als lezer een vrij volledig beeld van de stoornis waar hij aan lijdt. Terwijl het personage van ‘Mr Nobody’ zich ontpopt, wordt nauw daarmee verbonden ook het profiel van Emma / Marni Beaufort uitgewerkt. Vragen zoals: waarom moesten Emma/Marni, haar moeder en haar broer de streek verlaten en een nieuwe identiteit aannemen?, dienen zich aan. Heel dikwijls wordt hieraan gerefereerd. Echter, het antwoord laat heel lang op zich wachten wat tegelijkertijd een gevoel van onbehagen alsook irritatie voedt.
De opbouw van het intrige verloopt eerder traag. Het kost enige moeite om in het verhaal te komen. Nogal wat personages vragen aan het begin van het boek om de aandacht en de perspectiefwissels – soms zelfs midden in een hoofdstuk!- zorgen soms voor wat verwarring, maar naarmate het verhaal voortgaat, blijft de aandacht overwegend bij Emma en dat zorgt toch wel voor enige rust.
‘Mr Nobody’ bevat nogal wat stereotypen: knap, getroubleerd mannelijk hoofdpersonage (wordt –tig maal herhaald!) neemt iedereen voor zich in; getraumatiseerd vrouwelijk personage voelt meermaals ‘kriebels in de buik’; reporter op zoek naar haar scoop verleidt echtgenoot/pantoffelheld tot het lekken van gevoelige informatie, … Moest dit nu echt?
Doch, wat me echt heel aangenaam heeft verrast, is dat de allereerste scène in het boek, wordt hernomen in één van de laatste hoofdstukken: de cirkel is rond. Prachtig ook hoe het gedicht waarmee het boek start als scène wordt uitgeschreven op het einde. Echt heel knap gedaan!
‘Mr Nobody’ heeft me menig aangename leesuurtjes bezorgd en krijgt van mij 3 ½ sterren. Het debuut van de auteur,‘De Duik’, staat ondertussen ook op mijn nog-te-lezen-lijst!
Het verhaal:
Op een verlaten strand in Norfolk wordt een man aangetroffen. Wie is hij? Waar komt hij vandaan? Wat is er met hem gebeurd? Hijzelf schijnt zich niks te herinneren en hult zich in stilzwijgen. Het mysterie is groot. Dr. Emma Lewis wordt aangezocht als zijn psychiater. Haar opdracht bestaat erin te achterhalen wie deze mysterieuze man is en wat er met hem aan de hand is zonder daarbij een groot mediacircus op gang te brengen. Wat dus grandioos mislukt. Worstelend met haar eigen traumatische verleden, tracht Emma tot ‘Matthew’ door te dringen, maar raakt steeds meer persoonlijk betrokken in zijn geheimen met gevaar voor eigen leven.
‘Mr Nobody’ telt 49 vrij korte hoofdstukken verdeeld over 367 bladzijden. Elk hoofdstuk wordt voorafgegaan door de naam van het personage dat de hoofdrol heeft in het stuk dat volgt, en enkele woorden die de essentie van het hoofdstuk samenvatten.
Mijn mening:
De opdracht en het gedicht waarmee het boek start, de autorit tegen hoge snelheid op de eerste pagina’s sleuren je onmiddellijk het boek in. Wat is de betekenis van het gedicht in het licht van het boek? Wie zitten er in de auto en wat heeft de persoon op de passagiersstoel fout gedaan dat zo erg is? De belofte van een spannend verhaal.
Maar echt heel veel gebeurt er lange tijd niet. Evenmin wacht je als lezer nagelbijtend de ontknoping af, de laatste hoofdstukken niet meegerekend. Wel zijn er regelmatig die kleine piekjes van spanning, de voortdurende sfeer van onbehagen die over het verhaal hangt, die maken dat je blijft doorlezen.
Met heel veel zorg werkt de auteur de psychologie van eerst en vooral ‘Matthew’/ ‘Stephen’ / ‘Mr Nobody’ uit - dit doende etaleert Catherine Steadman regelmatig en uitgebreid haar kennis inzake PTSS, fugue,fMRI, … Het gegeven dat ‘Matthew’ zich niks meer van zijn verleden herinnert is trouwens ook fantastisch mooi verwerkt in de foto op de cover van het boek die perfect de eenzaamheid van ‘Matthew’, het feit dat hij zich verloren voelt, weergeeft: alleen op de wereld bij gebrek aan enig referentiepunt. Naarmate het verhaal evolueert, geeft hij zichzelf meer bloot, wordt hij een compleet personage en krijg je als lezer een vrij volledig beeld van de stoornis waar hij aan lijdt. Terwijl het personage van ‘Mr Nobody’ zich ontpopt, wordt nauw daarmee verbonden ook het profiel van Emma / Marni Beaufort uitgewerkt. Vragen zoals: waarom moesten Emma/Marni, haar moeder en haar broer de streek verlaten en een nieuwe identiteit aannemen?, dienen zich aan. Heel dikwijls wordt hieraan gerefereerd. Echter, het antwoord laat heel lang op zich wachten wat tegelijkertijd een gevoel van onbehagen alsook irritatie voedt.
De opbouw van het intrige verloopt eerder traag. Het kost enige moeite om in het verhaal te komen. Nogal wat personages vragen aan het begin van het boek om de aandacht en de perspectiefwissels – soms zelfs midden in een hoofdstuk!- zorgen soms voor wat verwarring, maar naarmate het verhaal voortgaat, blijft de aandacht overwegend bij Emma en dat zorgt toch wel voor enige rust.
‘Mr Nobody’ bevat nogal wat stereotypen: knap, getroubleerd mannelijk hoofdpersonage (wordt –tig maal herhaald!) neemt iedereen voor zich in; getraumatiseerd vrouwelijk personage voelt meermaals ‘kriebels in de buik’; reporter op zoek naar haar scoop verleidt echtgenoot/pantoffelheld tot het lekken van gevoelige informatie, … Moest dit nu echt?
Doch, wat me echt heel aangenaam heeft verrast, is dat de allereerste scène in het boek, wordt hernomen in één van de laatste hoofdstukken: de cirkel is rond. Prachtig ook hoe het gedicht waarmee het boek start als scène wordt uitgeschreven op het einde. Echt heel knap gedaan!
‘Mr Nobody’ heeft me menig aangename leesuurtjes bezorgd en krijgt van mij 3 ½ sterren. Het debuut van de auteur,‘De Duik’, staat ondertussen ook op mijn nog-te-lezen-lijst!
1
Reageer op deze recensie
