Moord langs de Noord/Zuidlijn

Lidewij Martens heeft een rijke ervaring als scenarioschrijfster voor onder andere ‘Baantjer’ en ‘Flikken Maastricht’.
Na ‘Een plek om te schuilen’, ‘Tot je valt’ en ‘Steigereiland’ vertrouwt ze ‘Ondergronds’ toe aan haar lezerspubliek.
‘Ondergronds’ wordt uitgegeven door HarperCollins Holland en telt 334 bladzijden verdeeld over 9 hoofdstukken die, op één na, allemaal de naam dragen van een metrostation gelegen aan de Noord/Zuidlijn in Amsterdam.
De ondergrondse van Amsterdam wordt kort voor de opening voor het publiek opgeschrikt door een reeks moorden. De plaatsen delict situeren zich één na één in volgende lijn langs het Noord/Zuidtraject.
Rechercheur Flo Berge en het team waar zij deel van uitmaakt en dat ze later ook leidt, staan voor een raadsel: wat hebben de slachtoffers met elkaar te maken en waarom slaat de moordenaar telkens toe in een metrostation langs de Nood/Zuidlijn?
Flo neemt ons mee op sleeptouw in Amsterdam: de Amsterdamse straten, buurten, woonwijken, de kroegen, de bewoners, … een leuke toevoeging voor de lezers die bekend zijn met Amsterdam. Samen met de verwijzing naar door iedereen gekende smartlappen en publieke figuren en de taal die zich aanpast aan de spreker (Amsterdams) geeft dit een heel realistisch karakter aan het verhaal.
De verteller brengt het verhaal in de verleden tijd. Zijn rol beperkt zich tot het omkaderen van de vele, levendige dialogen die in het heden spelen en die zo de personages dichter bij de lezer brengen.
De dialogen zijn levensecht en geven een goed beeld van de personages. Flo is het centrale personage dat aan alle dialogen deelneemt. Het is ook door haar ogen dat we de andere personages beter leren kennen.
Flo is het best uitgewerkte personage. Uiterlijk hoeft haar personage niet veel uitleg: klein van gestalte, een cowboyhoed en laarzen, en nagenoeg altijd in het gezelschap van haar trouwe viervoeter Hunter. Karakterieel geeft ze meer van zichzelf prijs naarmate het verhaal vordert: een no-nonsense rechercheur met heel veel liefde voor dieren probeert zich te handhaven in een wereld totnogtoe geregeerd door mannen; er zijn haar twee kinderen, haar ongelukkig afgelopen relatie met de vader van haar dochter en zoon en waartegen ze ook al haar acties afweegt, een moordenaar die het blijkbaar op haar gemunt heeft omwille van een geheim uit haar verleden.
De schrijfstijl van Lidewij Martens is vlot en filmisch. De verwijzing naar de mythologie met Icarus, de mooie citaten doen genieten van het boek. De korte zinnen gebruikt door Flo of door de schrijfster om de reacties en handelingen van Flo te duiden vind ik een prachtige manier om haar kleine gestalte en haar no-nonsense mentaliteit in de verf te zetten.
Het verhaal wordt goed opgebouwd. Elk hoofdstuk een moord in weer een ander metrostation op de Noord/Zuidlijn houdt het verhaal overzichtelijk en geeft de indruk dat je als lezer regelrecht ‘afleest’ op de ontknoping. Het hele boek door hangt er een sfeer van ongemakkelijkheid, door de moorden, maar ook door de incidenten in haar persoonlijke leven, door het ongemak dat Flo zelf lijkt te ervaren. De lezer voelt vanzelf het onbehagen.
Echter, het eind van het boek bracht me in verwarring. Er gebeurt zoveel in zo weinig bladzijden, personages blijken in korte tijd all over the place te zijn en het geheim van Flo, is dat werkelijk zo belangrijk dat het al wat gebeurt kan rechtvaardigen en onderbouwen? Ik ervaarde de ontknoping dan ook eerder als rommelig,vlug afgehaspeld, ongeloofwaardig, niet in verhouding tot wat voorafging. Ik las het boek met veel plezier, maar het einde kon mijn verwachtingen niet helemaal inlossen.
Ik geef ‘Ondergronds’ van Lidewij Martens 3 ½ sterren.