Lezersrecensie
Wilde dieren laten zich niet temmen
“De hel is leeg en alle duivels zijn hier.” Met dit citaat uit The Tempest van Shakespeare duik ik ‘Over haar lijk’ in.
In ‘Over haar lijk’, neemt Sarah Pinborough de lezer mee naar het broeierig hete zuiden van de Verenigde Staten.
Het boek start feestelijk. Marcie Maddox, echtgenoot Jason en hun zuiderse vrienden verwelkomen William Radford IV terug in hun midden. Na een reis door Europa komt hij terug thuis met zijn veel jongere zwarte bruid Keisha die hij onder het toeziende oog van zijn overleden echtgenote Eleanor introduceert in het selecte groepje.
De schrijfster neemt uitgebreid de tijd om de groep vrienden voor te stellen. In Savannah, Georgia, regeren nog steeds de wetten van oud geld en oude tradities. Het ‘blauwe’ bloed van Amerika maakt de dienst uit. Nieuwkomers uit andere sociale lagen van de bevolking worden in het beste geval getolereerd. Oude vooroordelen hebben daar in Savannah diepe wortels. Aangezien iedereen toneel lijkt te spelen, is het niet makkelijk om de personages echt te leren kennen. De groep waarin de twee vrouwen zich bewegen, is gemodelleerd naar de gangbare waarden van de zuiderse gemeenschap en de personages houden hun echte ik verborgen achter conventies en oppervlakkige conversaties.
Het is vrij vlug duidelijk dat Marcie en Keisha de personages zijn waarrond ‘Over haar lijk’ zich ontwikkelt. Het huwelijk tussen William en Keisha is verre van sprookjesachtig, maar steunt op misbruik, sexueel en verbaal. Marcie voelt zich bedreigd door Keisha. Is ze uit op haar man? Jason lijkt de aandacht alvast heel erg te waarderen. In zijn relatie met Marcie is allang de verveling toegeslagen. Of brengt Keisha de toch al broze positie van Marcie binnen de groep aan het wankelen?
Qua mensenrechten is er in die elitaire gemeenschap nog veel werk aan de winkel. Men is nog steeds niet helemaal in het reine is met het verleden van slavernij en onderdrukking: er is nog veel verdoken racisme. Homoseksualiteit wordt doodgezwegen want kan in die kringen nog altijd op weerstand stuiten. Wat de emancipatie van de vrouw en vrouwenrechten betreft, is er nog een lange weg te gaan.
Het verhaal gaat heel traag. De hitte en de broeierigheid van het zuiden, donder en bliksem, zijn vaste ingrediënten in de tekst en leveren regelmatig pareltjes van zinnen op. De ‘hitte in de aderen’ straalt van de bladzijden. Zit er in ‘Over haar lijk’ weinig tot geen actie, de alcohol, daarentegen, vloeit overvloedig; aan wiet geen gebrek. Er worden nogal wat uurtjes doorgebracht badend in de zon; er wordt veel geobserveerd, geoordeeld en gemanipuleerd. Het verhaal brengt een groep van mensen in beeld die zichzelf bevoorrecht voelen, die oordeelzuchtig en sluw zijn.
In alles zit de hang van de vrouwen naar vrijheid. Het is benauwend om te lezen hoe de mannen hun vrouwen in een keurslijf dwingen waar ze helemaal niet in passen; hoe vrouwen een negatief beeld van zichzelf krijgen aangepraat. En als tegenreactie is er die wildheid, onstuimigheid, impulsiviteit en de zin voor gevaar.
Het plot wordt goed opgebouwd. Een beetje jammer wel dat alles zo uitvoerig wordt uitgesponnen. Daar waar de schrijfster de teugels viert in heftige voodooscènes en zwarte magie, verliest het verhaal aan geloofwaardigheid. ‘Over haar lijk’ is een boek over geheimen en de angst dat die geheimen aan het licht zullen komen; over jeugdtrauma’s, spookjongens, beschadigde mensen en mensen die het kwaad in zich dragen, over geesten die over de dood heen een impact hebben op de levenden.
In ‘Over haar lijk’ vallen heel veel lijken uit de kast. Wanneer de geest uit de fles is, komen ontluisterende en gruwelijke praktijken aan het licht. Rekeningen worden vereffend. Klaar?, zou je denken? Wilde dieren laten zich echter niet temmen! Een nieuwe prooi zit reeds in het vizier. Het vervolg laat zich raden.
‘Over haar lijk’ leest lekker loom en lijzig, helemaal in de lijn van de schrijfstijl zoals we die onderhand kennen van Sarah Pinborough. De foto op de cover resumeert knap de kern van het verhaal. De schrijfster draagt het boek op aan de echte Marcie en Jason. Hopelijk vergaat het hen stukken beter dan hun evenknieën in het boek!
In ‘Over haar lijk’, neemt Sarah Pinborough de lezer mee naar het broeierig hete zuiden van de Verenigde Staten.
Het boek start feestelijk. Marcie Maddox, echtgenoot Jason en hun zuiderse vrienden verwelkomen William Radford IV terug in hun midden. Na een reis door Europa komt hij terug thuis met zijn veel jongere zwarte bruid Keisha die hij onder het toeziende oog van zijn overleden echtgenote Eleanor introduceert in het selecte groepje.
De schrijfster neemt uitgebreid de tijd om de groep vrienden voor te stellen. In Savannah, Georgia, regeren nog steeds de wetten van oud geld en oude tradities. Het ‘blauwe’ bloed van Amerika maakt de dienst uit. Nieuwkomers uit andere sociale lagen van de bevolking worden in het beste geval getolereerd. Oude vooroordelen hebben daar in Savannah diepe wortels. Aangezien iedereen toneel lijkt te spelen, is het niet makkelijk om de personages echt te leren kennen. De groep waarin de twee vrouwen zich bewegen, is gemodelleerd naar de gangbare waarden van de zuiderse gemeenschap en de personages houden hun echte ik verborgen achter conventies en oppervlakkige conversaties.
Het is vrij vlug duidelijk dat Marcie en Keisha de personages zijn waarrond ‘Over haar lijk’ zich ontwikkelt. Het huwelijk tussen William en Keisha is verre van sprookjesachtig, maar steunt op misbruik, sexueel en verbaal. Marcie voelt zich bedreigd door Keisha. Is ze uit op haar man? Jason lijkt de aandacht alvast heel erg te waarderen. In zijn relatie met Marcie is allang de verveling toegeslagen. Of brengt Keisha de toch al broze positie van Marcie binnen de groep aan het wankelen?
Qua mensenrechten is er in die elitaire gemeenschap nog veel werk aan de winkel. Men is nog steeds niet helemaal in het reine is met het verleden van slavernij en onderdrukking: er is nog veel verdoken racisme. Homoseksualiteit wordt doodgezwegen want kan in die kringen nog altijd op weerstand stuiten. Wat de emancipatie van de vrouw en vrouwenrechten betreft, is er nog een lange weg te gaan.
Het verhaal gaat heel traag. De hitte en de broeierigheid van het zuiden, donder en bliksem, zijn vaste ingrediënten in de tekst en leveren regelmatig pareltjes van zinnen op. De ‘hitte in de aderen’ straalt van de bladzijden. Zit er in ‘Over haar lijk’ weinig tot geen actie, de alcohol, daarentegen, vloeit overvloedig; aan wiet geen gebrek. Er worden nogal wat uurtjes doorgebracht badend in de zon; er wordt veel geobserveerd, geoordeeld en gemanipuleerd. Het verhaal brengt een groep van mensen in beeld die zichzelf bevoorrecht voelen, die oordeelzuchtig en sluw zijn.
In alles zit de hang van de vrouwen naar vrijheid. Het is benauwend om te lezen hoe de mannen hun vrouwen in een keurslijf dwingen waar ze helemaal niet in passen; hoe vrouwen een negatief beeld van zichzelf krijgen aangepraat. En als tegenreactie is er die wildheid, onstuimigheid, impulsiviteit en de zin voor gevaar.
Het plot wordt goed opgebouwd. Een beetje jammer wel dat alles zo uitvoerig wordt uitgesponnen. Daar waar de schrijfster de teugels viert in heftige voodooscènes en zwarte magie, verliest het verhaal aan geloofwaardigheid. ‘Over haar lijk’ is een boek over geheimen en de angst dat die geheimen aan het licht zullen komen; over jeugdtrauma’s, spookjongens, beschadigde mensen en mensen die het kwaad in zich dragen, over geesten die over de dood heen een impact hebben op de levenden.
In ‘Over haar lijk’ vallen heel veel lijken uit de kast. Wanneer de geest uit de fles is, komen ontluisterende en gruwelijke praktijken aan het licht. Rekeningen worden vereffend. Klaar?, zou je denken? Wilde dieren laten zich echter niet temmen! Een nieuwe prooi zit reeds in het vizier. Het vervolg laat zich raden.
‘Over haar lijk’ leest lekker loom en lijzig, helemaal in de lijn van de schrijfstijl zoals we die onderhand kennen van Sarah Pinborough. De foto op de cover resumeert knap de kern van het verhaal. De schrijfster draagt het boek op aan de echte Marcie en Jason. Hopelijk vergaat het hen stukken beter dan hun evenknieën in het boek!
1
Reageer op deze recensie
