We zijn allemaal mensen

In Groningen komt tijdens gaswinning een oeroude bacterie vrij die besmette mensen verandert in een soort van zombi’s, in het boek ‘dodelingen’ of ‘smoorders’ of ‘mantelmensen’ genoemd.
Homme Olivier, beschermeling van premier Smink en kind van de regio, wordt voorzitter van een speciaal in het leven geroepen commissie. De toestand is dermate ernstig dat in de provincies Groningen, Friesland en Drenthe de noodtoestand wordt afgekondigd en er een ondoordringbaar kordon wordt ingesteld rondom het Noorden van Nederland in een poging om de infectie te stoppen: bruggen worden opgeblazen, alle vormen van communicatie worden onmogelijk gemaakt, water vormt de belangrijkste barrière. Dit resulteert in grote paniek en in de paniek die ontstaat en door toedoen van de infectie vinden heel veel mensen de dood. Homme staat machteloos.
Zoals in elke probleemsituatie moeten er koppen rollen en zondebok van dienst is hier Homme Olivier. Gedegouteerd van de machtspelletjes in Den Haag en doodongerust over het lot van zijn echtgenote Richt, die in het gebied aanwezig was op het moment van de uitbraak, ontsnapt hij in zijn Cessna, om even later neergehaald te worden in quarantainegebied. Dan begint zijn tocht door vijandelijk gebied – in de streek is hij vijand nummer 1 geworden omwille van de beslissingen genomen in Den Haag die gezien worden als misdaden tegen de menselijkheid – eerst alleen, later in gezelschap van enkele lotgenoten.
Charlie Houblon is de nog enige overlevende achtergebleven onderzoekster in het labo van Petrus Camper. Naast de strijd om te overleven kampt zij met demonen uit haar verleden en is ze als enige ter plaatse op zoek naar een middel om de infectie een halt toe te roepen.
Karin Werkman leidt op eigenzinnige wijze een televisiezender die het nieuws aangaande de pandemie vers van de naald wil brengen en schuwt niet daarvoor de regels te overtreden.
De personages worden heel goed uitgewerkt. Er is de onmachtige Smink, de van verraad beschuldigde en door ongerustheid geplaagde Homme; harde tante/journaliste Karin altijd op zoek naar een scoop, de gedreven onderzoekster Charlie; … Het verhaal wordt verteld vanuit wisselend perspectief: Homme, Charlie, Karin en een enkele keer Richt. Zo krijgt elk hoofdpersonage voldoende aandacht en naarmate het verhaal vordert, de kans om uit te groeien tot een volwaardig persoon: naderhand weet je welke tics ze hebben, hoe ze in het leven staan, wat hen bezighoudt.
Het is veel meer dan een verhaal over dodelingen. Eenzaamheid, het behoren tot een gemeenschap, identiteit, thuisloosheid, gedrevenheid, verwerking van trauma’s, vriendschap, liefde, verantwoordelijkheid, moraliteit, leiderschap, onmacht, politieke machtsspelletjes, eigengewin, angst, … alles komt aan bod en wordt degelijk uitgewerkt.
Het boek is heel beeldend geschreven en zou het scenario voor een film kunnen zijn: ik had de indruk dat ik naast elk personage mee liep, sprong, vaarde, onderzocht, … Bijna rook ik de verrotting in de adem van de dodelingen. Brrr …
Ik kan heel erg genieten van de door Erik Betten gebruikte taal: geen ingewikkeld hoogdravend taalgebruik, maar krachtige one-liners, zinnen soms gevormd met één enkel woord die perfect de nervositeit, de stress, de kracht van het moment onderstrepen en je van de ene zin in de andere catapulteren. Op andere momenten schrijft de auteur dan weer een verrassend stukje rond een soms heel eenvoudig woord. Hoofdstuk 47 ‘In potlood’ is bv. een mooi voorbeeld van hoe Erik speelt met het woord ‘potlood’.
Echt spannend vind ik het boek niet, omdat ik al heel vlug doorhad hoe het verhaal zou aflopen, maar dit is dan ook enkel een heel klein minpuntje!
Veel dank aan de Hebban Crew, de organisatie achter de Hebban Debuutprijs, Erik Betten en Uitgeverij Luitingh-Sijthoff dat ik ‘Quarantaine’ mocht lezen.
4 sterren ****