Legende van Vann

Moedeloos hangt de jongen over zijn boeken. Achter hem blaast de ventilator frisse lucht langs zijn benen. Het leven is vol kleine geneugten, maar de grote opgaven worden daar niet minder van. Zijn ogen zoeken hun weg langs de vele nieuwe titels: Zwarte Schuur van Oek de Jong, dat kan hij toch niet niet lezen? De millennium trilogie van Stieg Larsson, bijna 1700 pagina’s, maar heel spannend heeft zijn zusje gezegd.

En dan zijn er de goede gaven van lieve bibliofielen, die niet alleen boeken meenemen maar ook brengen: het zinderende Adam van Diederick Janssens, het gepolijste Verhaal van Michelle Obama, die het vertikt om president te worden maar wel de hele wereld rondreist om haar boek te promoten. Waarom maken mensen die keuzes? Is het Witte Huis haar niet bevallen? Heeft ze te veel in de schijnwerpers gestaan en kan ze het nu niet meer aan, terwijl ze met een landslide de volgende verkiezingen kan winnen? Je weet het niet. Wat te denken van Gelukskinderen van John Shors, The Secret van Ronda Byrne, het prachtige Smilla’s gevoel voor sneeuw van Peter Hoeg en De Schaduw van de wind van Carloz Ruiz Zafon? Hij weet dat hij een behoorlijk aantal van deze titels gelezen heeft.

Dat maakt de dag wat lichter en hij trekt een van de titels naar zich toe die hij van de VPRO gekregen heeft, Legende van een zelfmoord van David Vann, een prachtig boek met korte verhalen die volgens de jongen net zo goed als een autobiografische roman gelezen kunnen worden. In het vierde verhaal verhuist de vader met zijn zoon naar het eiland Sukkwan. Dat ligt ten westen van Canada, maar het hoort bij Alaska en het is er ook net zo koud en onherbergzaam. Als je even samen een wandelingetje maakt, ligt je hele huishouden in puin door een toevallig passerende beer, die je dan de volgende dag opzoekt en overhoop schiet. En wat een spanning in de relatie tussen de zoon en de vader die ‘s nachts licht te huilen, wat de zoon wel hoort, maar waar hij overdag niet over durft te praten. En wie zou dat wel durven? Hou op met dat hummen. Hè? Je zit te hummen als je eet. Dat doe je altijd en ik wordt er gestoord van. Eet gewoon. Het lijkt de jongen wel een fijn boek om te lezen met deze hitte, want je krijgt het er ijskoud van.

Ate Vegter, 18 juni 2021