Eén verhaal, twee uitwerkingen

Voor mijn boekenclub lazen we het boek Speelbal van de goden en ook het boek waar dit verhaal op gebaseerd is, De graaf van Montecristo. Dat laatste was nogal een dikke pil, maar wel een klassieker die ik ooit eens wilde lezen. En stiekem ook een must als je deze moderne hervertelling gaat lezen. Juist het vergelijken van de verhalen was erg interessant.

Speelbal van de goden gaat over Ned Maddstone. Deze Engelse student heeft het allemaal: hij is slim, populair, knap, komt uit een rijke familie en heeft een mooie vriendin. Dit roept nogal veel jaloezie op bij een aantal mensen om hem heen. Zoveel jaloezie, dat ze samen een plannetje beramen om hem eens goed op zijn plek te zetten. Door een samenloop van ongelukkige omstandigheden slaagt dit plan erg goed en wordt Ned opgesloten. Als Ned er achterkomt door wie hij daar is beland, wil hij maar één ding: wraak.

De kenner zal uit de synopsis al meteen de verhaallijn van De graaf van Montecristo herkennen. Beide verhalen draaien om wraak, jaloezie, vergeving en liefde.
Maar er is meer overlap: zo heeft de auteur met de namen en achtergronden van de karakters gespeeld. Ik zal niet te veel verklappen, maar zo is Ned Maddstone een anagram van Edmont Dantes.
Speelbal van de goden is wel echt in een modern jasje gestoken. Dit is niet alleen te zien aan de verschillende tijden, maar ook aan de schrijfstijl. Waar het verhaal van Dumas geraffineerd, traag en bijna romantisch wordt verteld, is het verhaal van Frey modern, plat en een soms tikkeltje kort door de bocht. Het zal dan ook heel erg van de voorkeur van de lezer afhangen welk verhaal de voorkeur heeft. Hoewel ik voor m’n gevoel eeuwig heb gedaan over De graaf van Montecristo, vond ik Speelbal van de goden te snel en kort, zeker de tweede helft van het verhaal. Hierdoor zijn er een paar mooie aspecten van het originele verhaal verloren gegaan. Het laat wel mooi zien dat sommige verhalen en belangrijke thema’s tijdloos zijn.