Een thriller dat je laat huiveren

Een jaar na het overlijden van Toms vrouw begint zijn zoontje Jake in zichzelf te praten.
“zoals zo vaak wist ik niet hoe ik met Jake moest omgaan, en ik haatte mezelf omdat ik zo’n nutteloze en incompetente vader was. Tegelijkertijd was ik kwaad op hem omdat hij nooit ook maar een tipje van de sluier oplichtte. Me nooit tegemoet kwam. Ik wilde hem helpen, ik wilde weten of alles goed met hem ging. Maar ik had het gevoel dat ik dat niet in mijn eentje kon.
Ik mis je zo, zei ik in gedachten tegen Rebecca. Ik wou dat je hier was. Om duizend redenen, maar op dit moment omdat ik denk dat ik dit niet aankan “

Tom besluit een nieuwe start te maken en samen met Jake verhuisd hij naar het kleine stadje Featherbank. Maar Featherbank blijkt een duister verleden te hebben. Twintig jaar geleden ontvoerde een seriemoordenaar vijf jongens, die hij vermoordde. Tot hij uiteindelijk werd gepakt vreesde iedereen de Fluisterman – hij lokte zijn slachtoffers door tegen ze te fluisteren door hun openstaande raam.
Dat is al lang geleden, en een oud misdrijf hoeft natuurlijk niet van invloed te zijn op het leven van Tom en Jake. Maar dan verdwijnt er weer een jongen. En begint Jake zich steeds vreemder te gedragen.

Personages en schrijfstijl :
Tom Kennedy is een liefhebbende vader, hij worstelt met zijn verdriet, het rouwen om het verlies van zijn vrouw en zijn zelfvertrouwen in het vaderschap. Hij ziet vooral wat hij niet goed doet, is veel te streng voor zichzelf en gaat hortend en stotend door alle fases van zijn rouwproces. Dat maakt dat je deze man in je hart sluit en van hem gaat houden.

Jake Kennedy is een rustige, slimme en creatieve jongen. Zijn favoriete bezigheid is tekenen en daar kan hij veel in kwijt. Jake gaat op zijn eigen manier om met het verdriet om zijn moeder waardoor Jake en zijn vader Tom elkaar niet altijd even goed begrijpen. Jake krijgt regelmatig bezoek van een meisje in een blauw witte jurk en vindt het heel fijn om met haar te spelen en te praten. Al wilt ze graag dat hij een versje aanleert en daar zit Jake niet op te wachten. Het maakt hem bang.

Inspecteur Pete Willis vond twintig jaar geleden vier lijken in de aanbouw van Frank Carter.
Eindelijk had de Fluisterman een echte naam gekregen. Franks vijfde slachtoffer Tony is twintig jaar na die middag nog steeds vermist. Pete zou nooit meer de dag vergeten dat hij oog in oog kwam te staan met de gruwelen in de aanbouw van Frank Carters huis. Een deel van hem bleef altijd gefocust en zijn zoektochten beschouwde hij als een soort tijds verdrijving – een manier voor een oude man om de tijd te doden.

Frank Carter is de seriemoordenaar die door de media de naam Fluisterman heeft gekregen. Frank zit in een zwaarbeveiligde gevangenis sinds hij is gearresteerd voor de ontvoering en moord op vijf jongens.

Deze personages zijn de belangrijkste hoofdlijnen. Ze krijgen nog meer levendigheid en kleur door andere personages die zij ontmoeten maar over die personages kan ik niets verklappen omdat ik dan te veel spoilers ga vrijgeven.

Het verhaal begint met een uitleg aan Jake, geschreven in briefvorm. Inhoudelijk wordt er niets vrijgegeven maar je krijgt wel mee dat er veel is gebeurd. Dat maakt dat je direct nieuwsgierig wordt want wat is er gebeurd ? Leeft Jake niet meer ?
Ik kreeg meteen allerlei vragen.
De spanning wordt langzaam opgebouwd tot je uiteindelijk bij de ultieme ontknoping uitkomt.
Het verhaal is levendig en ik kon mij goed verplaatsen in een karakter. Ik heb met ze meegeleefd, ze hebben mij geïrriteerd en de twijfel en verwarring was goed voelbaar. Er zijn een aantal verrassende plottwisten waardoor ik toch een aantal keren de verkeerde inschatting maakte. Het verhaal heeft mij van begin tot einde vastgehouden.


Conclusie :
Eerlijk gezegd kan ik een boek zielig, ontroerend of spannend vinden maar ik zal niet snel huilen of bang worden. Want ja mensen natuurlijk is het mooi omschreven en ja het is spannend want dat is toch de bedoeling ? Wat dat betreft ben ik best een koele kikker.
Maar wat heeft dit boek mij bang gemaakt !
Het liet me als een klein meisje de zoldertrap op rennen alsof ik ieder moment gepakt kon worden door iets dat in een duister hoekje op het juiste moment stond te wachten. Eenmaal boven moest ik wel om mezelf lachen, jeetje mens doe normaal het is maar een verhaal. Tijdens het lezen van dit boek was ik blij dat mijn man altijd afsluit als we naar bed gaan want dan hoef ik niet door het donkere huis naar boven te lopen. Als ik in de nacht wakker werd omdat ik iets wilde drinken had ik toch echt pech want ik liep heus niet naar beneden om water te halen. Weet je wel wat ik allemaal kan tegenkomen onderweg ?! En dit boek pakte ik er zeker niet bij als ik weer eens een slapeloze nacht had want dan wist ik zeker dat ik niet meer in slaap viel.

Kortom : een knetter goed boek dat het lezen en beleven absoluut waard is.