Een gruwelijk, luguber, schrijnend en mensonterend verhaal dat niet weg te leggen is.

‘Waar anders vinden we zoveel geschikt materiaal voor dit soort proeven?
We zijn met andere woorden in het bezit van een rijk voorzien, levend pathologisch museum’
                        Jean-Martin Charcot (1825-1893)
                         Franse patholoog en neuroloog
 
Dan wordt er een jong meisje, genaamd Runa opgenomen in de kliniek. Zij eet en praat niet en alle conventionele behandelmethodes lijken niet te helpen. Jori wil Runa gebruiken voor zijn proefschrift. Hij wil in haar hersenen snijden om zo een deel van de waanzin te verwijderen. Het zou voor het eerst zijn dat deze methode zou worden toegepast. Als de operatie een succes wordt dan kan Jori zijn grote liefde Pauline redden met dezelfde operatie.
Ondertussen worden er in heel Parijs onheilspellende boodschappen gevonden en niet lang daarna een aantal doden. De politie stelt een onderzoek in en de gepensioneerde en aan de drank geraakte inspecteur Lecoq raakt bij de zaak betrokken.
Welke geheimen herbergt het oude Parijs? Wat is hierin de rol van Salpetrière? Wat heeft Runa met de moorden te maken en zal het Jori lukken om Pauline te redden
 
Emma, Louise, Marie Josephine
Wij zijn de kikkers van zijn zieke bewind
We hebben geen tanden of wimpers meer
En ik, ik ben zijn kwikzilverkind

Het boek wordt omschreven als literaire thriller. Alhoewel het verhaal gruwelijk, luguber, schrijnend en mensonterend is, vind ik het toch meer een roman. Het zou mijn inziens jammer zijn als mensen die niet zo snel een thriller zouden pakken, dit boek niet zouden lezen omdat zij de verwachting hebben dat dit een boek met hoogspanning en actie is.
Ondanks dat het een dik boek is met veel informatie waar ik de aandacht bij moest houden, las het erg snel. Ik werd meegezogen in het verhaal.
De experimenten die de vrouwen ondergaan zijn gruwelijk en ik vond het soms zeer ongemakkelijk om te lezen. Desondanks bleef ik doorlezen met een gepast gevoel van afgrijzen en kon ik het boek niet wegleggen.
Patiënten werden meer als objecten in plaats van mensen gezien door de artsen en studenten. Toch kreeg ik sympathie voor Jori, die ondanks de controversiële behandelingen, daadwerkelijk Runa en Pauline wilde helpen.
Buck heeft achter in het boek een bronnenlijst vermeld. Dokter Charcot en de kliniek hebben daadwerkelijk bestaan, net als zijn omstreden manieren om hysterie bij vrouwen te behandelen. Het verhaal is grotendeels fictie, maar wetende dat een groot gedeelte ervan vroeger, aan het einde van de 19e eeuw, realiteit was, maakt het verhaal nog gruwelijker dan dat ik als lezer al ervoer.
Runa heeft een diepe indruk op mij achter gelaten en het verhaal zal nog lang in mijn gedachten rondspoken.