Altijd tijd voor een sprookje...

Zodra ik de kaft zag dacht ik dat het een boek was wat ik wilde lezen..
Na het lezen van de achterflap werd mijn nieuwsgierigheid nog groter.
Dat je een boek niet aan zijn kaft moet beoordelen weet ik wel maar het is toch vaak het eerste waar je op af gaat. Als het je aanspreekt pak je het immers eerder op.

Mijn idee over het boek dat er meerdere sprookjes voorbij zouden komen bleek al snel niet juist. Na een mooie proloog, die bloederig tot de verbeelding sprak, komt het boek wat traag op gang. Het duurt even voor alle hoofdpersonages voorbij zijn gekomen en elkaar weten te vinden.
Vanaf het moment dat het sprookje door het verhaal wordt geweven heeft het mijn aandacht volledig en heb ik het boek in één stuk uitgelezen.

Abel verteld zijn zusje een sprookje. Dit sprookje blijkt meer op de werkelijkheid te lijken, inclusief de personages, dan je in eerste instantie denkt. De manier waarop de schrijfster dit beschrijft is mooi gedaan. Soms lijken de zinnen van het papier te zweven. De werkelijkheid is veel rauwer en soms niet al te realistisch. Na twee derde van het boek komt er voor mijn gevoel wat meer actie en kreeg ik bijna het idee dat de schrijfster haast kreeg om het verhaal binnen een bepaald aantal pagina's af te moeten hebben.

Ik heb een hekel aan het geven van sterren of cijfers voor een boek. Toch geef ik dit boek vier sterren omdat het origineel is en de schrijfster het sprookje heel mooi met het werkelijke verhaal weet te verweven. Naast dit loopt er ook nog een moordenaar rond in het verhaal en weet de schrijfster je toch nog even op het verkeerde been te zetten naar de ontknoping wie dat is.