Een roman over ontdekken wie je bent en familiegeheimen ontrafelen

De levenscyclus van de gewone octopus is de debuutroman van Emma Knight, die eerder verschillende non-fictie boeken heeft geschreven.

Ik was meteen nieuwsgierig naar het verhaal, het boek heeft een originele titel en een opvallende kaft. Ik verwachtte een vrij luchtige roman, over twee dames, vriendinnen, die samen een nieuwe wereld gaan ontdekken; het studentenleven.

De hoofd personages in het verhaal zijn Pen en Alice. Deze jeugdvriendinnen beginnen samen aan hun studie aan de Universiteit van Edinburgh. Pen hoopt erachter te komen wat haar gescheiden ouders voor haar verbergen. Zou ze het antwoord hierop vinden in Schotland, waar een oude vriend van haar vader woont? Alice krijgt een affaire met een van haar docenten, maar hoe komt ze van hem af?

Dit verhaal draait om vriendschap, de schrijfster heeft de vriendschap rondom de jeugdvriendinnen mooi beschreven. Deze dames worstelen met diverse onzekerheden in de zoektocht naar zichzelf (en hun familie). Dit is ook kenmerkend voor deze levensfase.

De schrijfstijl van Emma Knight kan ik zeker waarderen.

"Als je een handvol studenten ernaar zou vragen als ze met statisch haar en knipperende ogen hun kamer in het studentenhuis uit kwamen, waarvan sommige om onbegrijpelijke redenen naar paard roken en andere iets begrijpelijker naar gegrilde kaas, dan zou je te horen krijgen dat het ontbijt in het Jon McIntyre Centre niet door iedereen als een inspirerende maaltijd werd beschouwd". Zo toepasselijk voor de studententijd!

"Het vijfdaagse potje Russische roulette met pfeiffer, ook wel bekend als de introweek". Dit past perfect bij de studententijd wat mij betreft.

Ware vriendschap is elkaars betere kwaliteiten zien en waarderen. “Alice wist dat het feit dat ze zich niet anders voor hoefden te doen bij elkaar ervoor zou zorgen dat deze vriendschap elke levensfase zou overleven en de verpletterende eenzaamheid van het menszijn zou verzachten".

Ik vond het eerste en het laatste hoofdstuk helaas niets toevoegen. Verder vond ik het begin van het verhaal, over wat zich in de kantine afspeelt, heel erg rommelig en had ik geen flauw idee wat dit zou toevoegen. Gelukkig kwam ik na een paar hoofdstukken beter in het verhaal en begreep ik het verband tussen Pen, Alice en de overige personages.

Het zou goed zijn geweest als een redacteur het verhaal hier en daar had aangepast, zodat het prettiger zou lezen en bepaalde personen verder werden uitgewerkt. Sommige delen waren erg chaotisch waardoor ik niet goed in het verhaal op ging. Dat werd na verloop van tijd beter, maar omdat de gevoelens niet echt zijn beschreven kwam het vrij feitelijk over.

De thema’s van het verhaal, zoals vriendschap en (moeder-)liefde kan ik zeker waarderen en ik kan het verhaal toch ook aanraden aan anderen. Ik waardeer het boek met 3 sterren.