Allard Schröder overtuigt opnieuw

Een klein dorp, ergens in de schrale klei in Noord Oost Groningen maar ‘t kan ook Drenthe zijn. Kaal landschap, altoos schrale wind. Land waar mensen weinig woorden gebruiken. De biotoop van een nieuwe verhalenbundel van Allard Schröder (1946), die geweldige stilist, schrijver van een aantal fraaie romans. Zijn laatste roman, Sirius, was voor mij een bittere teleurstelling, zodanig zelfs dat ik het boek niet uitlas.
Dit Sellinger is een vervolg op het in 2009 verschenen Wenst, het hierboven beschreven dorp. Een prachtig boek, vond ik destijds. En dat geldt dus ook voor dit vervolg. Zeven verhalen van meer dan voortreffelijke kwaliteit. Een goed kort verhaal schrijven is geen sinecure maar Schröder verstaat die kunst als geen ander.
Alle verhalen spelen zich in dat genadeloze Wenst af en Schröder slaagt erin die verhalen een herkenbare sfeer mee te geven, alsof je zelf dat dorp meermalen bezocht. Er zit niet één minder verhaal tussen, laat staan een zwak verhaal. Alle geschiedenissen spelen zich af in en vooral direct ná de Tweede Wereldoorlog. De hoofdpersonen komen snel tot leven, een enkele keer spelen ze een bijrol in een ander verhaal. Gewone mensen van vlees en bloed, een enkeling lijkt zich te kunnen onttrekken aan de zwaartekracht die Wenst op de meesten van haar bewoners uitoefent die vrijwel zonder uitzondering zich op enig moment realiseren dat dit het was, meer zit er niet in, hoeveel je ook mocht dromen.
Prachtig boek hoor en ik kan opgelucht ademhalen: Allard Schröder kan nog steeds heel goed schrijven.

Enno Nuy
Januari 2023