Lezersrecensie
Een uitstekend stilist maar een beperkte thematiek
Wiener, L.H. - In verlatenheid
Uitgeverij Pluim, 207 pagina’s
De tijdens de oorlog verwekte Lodewijk Wiener (1945) kijkt in zijn jongste boek, egodocument, autobio, In Verlatenheid getiteld, terug op zijn leven. Gelukkig beschikt hij over een behoorlijke dosis zelfspot, anders zou zo’n werk geen of weinig leesgenot opleveren. En, ook niet onbelangrijk, hij noemt zijn geheugen zijn vijand. Dat trekt hij verderop dan wel weer in maar ook Wiener beseft donders goed dat je je vaker herinnert wat je het liefste zag dan wat er werkelijk geschiedde.
Wiener jeremieert niet en dat bevalt mij heel wat beter dan zo’n Céline die werkelijk schijn te geloven dat de hele wereld tegen hem samenspant en toen ik zijn boeken, bepaald geen dunne niemendalletjes, ging herlezen merkte ik al heel snel dat ik ze stomvervelend vond. Waarom toch had ik deze schrijver ooit eens zo bewonderd?
Dat de schrijver, zoals hij ons zelf voorcijfert, al twintig jaar solo door het leven gaat verbaast mij toch wel. Hij mag dan geen literaire mastodont zijn, maar mag zich toch zekerlijk in een zekere mate van bekendheid verheugen. Nu ja, het zij zo.
Maar dan schrijft hij op pagina 73 dat ‘zij twee jaar eerder een omineuze uitspraak deed’. Die zij vertrok in 2005, dus Wiener schreef deze tekst al in 2007? Dat is toch moeilijk voor te stellen of zie ik iets over het hoofd?
Zij rekent hem voor dat ze 72 zal zijn over 8 jaar en Wiener vertelt ons dat hij 15 jaar ouder is. Zij is dus geboren in 1960 en wordt 72 in 2032. Minus 8 is dus 2024. Maar dat was dus 2 jaar geleden. Ik krijg het allemaal niet meer aan elkaar gerekend!
Wiener zelf ook niet want hij komt prompt met de volgende prachtige zin: “Ik liet mij door een fles wijn opdrinken en opende een tweede”. Heerlijk, daar geniet ik van. Ook de teloorgang van zijn laatste relatie heb ik met smaak geconsumeerd.
Deze zin, werkelijk heel fraai geformuleerd, geeft de kern van L.H. Wiener goed weer: “Mijn werk is strikt autobiografisch, het wordt mij aangereikt, bestaat tegelijkertijd met mij in het universum, zweeft daar rond in kruisende tijdlijnen en hoef ik slechts te zoeken, te determineren en van vocabulaire te voorzien. Verzinnen kan men alles wel, vormgeven is de kunst.”
En verderop de volgende heerlijke zinnen: “Seks maakt meer kapot dan je lief is. Net als drank, al hanteer ik zelf liever de observatie: je lief maakt meer kapot dan er drank is”.
Het laatste hoofdstuk, Kerstavond 2024 getiteld, is wat mij betreft mislukt en had de schrijver gewoon moeten schrappen. En dat brengt me dan meteen bij de vraag of Lodewijk Wiener een goed schrijver is want dat te zijn is toch van meet af aan zijn ambitie geweest. Ja, ik vind hem een goed schrijver, want een uitstekend stilist met geregeld mooie taalvondsten. Het probleem bij Wiener zit hem vooral in zijn thematiek. Hij schrijft uitsluitend autobiografisch en ofschoon ik dit boek werkelijk met veel plezier heb gelezen vraag ik me toch af of het leven van de auteur interessant genoeg was om stof te bieden voor een ruimhartig oeuvre. Eerlijk gezegd denk ik van niet.
Maar dit was hoe dan ook een heerlijk boek.
Enno Nuy
December 2025
Uitgeverij Pluim, 207 pagina’s
De tijdens de oorlog verwekte Lodewijk Wiener (1945) kijkt in zijn jongste boek, egodocument, autobio, In Verlatenheid getiteld, terug op zijn leven. Gelukkig beschikt hij over een behoorlijke dosis zelfspot, anders zou zo’n werk geen of weinig leesgenot opleveren. En, ook niet onbelangrijk, hij noemt zijn geheugen zijn vijand. Dat trekt hij verderop dan wel weer in maar ook Wiener beseft donders goed dat je je vaker herinnert wat je het liefste zag dan wat er werkelijk geschiedde.
Wiener jeremieert niet en dat bevalt mij heel wat beter dan zo’n Céline die werkelijk schijn te geloven dat de hele wereld tegen hem samenspant en toen ik zijn boeken, bepaald geen dunne niemendalletjes, ging herlezen merkte ik al heel snel dat ik ze stomvervelend vond. Waarom toch had ik deze schrijver ooit eens zo bewonderd?
Dat de schrijver, zoals hij ons zelf voorcijfert, al twintig jaar solo door het leven gaat verbaast mij toch wel. Hij mag dan geen literaire mastodont zijn, maar mag zich toch zekerlijk in een zekere mate van bekendheid verheugen. Nu ja, het zij zo.
Maar dan schrijft hij op pagina 73 dat ‘zij twee jaar eerder een omineuze uitspraak deed’. Die zij vertrok in 2005, dus Wiener schreef deze tekst al in 2007? Dat is toch moeilijk voor te stellen of zie ik iets over het hoofd?
Zij rekent hem voor dat ze 72 zal zijn over 8 jaar en Wiener vertelt ons dat hij 15 jaar ouder is. Zij is dus geboren in 1960 en wordt 72 in 2032. Minus 8 is dus 2024. Maar dat was dus 2 jaar geleden. Ik krijg het allemaal niet meer aan elkaar gerekend!
Wiener zelf ook niet want hij komt prompt met de volgende prachtige zin: “Ik liet mij door een fles wijn opdrinken en opende een tweede”. Heerlijk, daar geniet ik van. Ook de teloorgang van zijn laatste relatie heb ik met smaak geconsumeerd.
Deze zin, werkelijk heel fraai geformuleerd, geeft de kern van L.H. Wiener goed weer: “Mijn werk is strikt autobiografisch, het wordt mij aangereikt, bestaat tegelijkertijd met mij in het universum, zweeft daar rond in kruisende tijdlijnen en hoef ik slechts te zoeken, te determineren en van vocabulaire te voorzien. Verzinnen kan men alles wel, vormgeven is de kunst.”
En verderop de volgende heerlijke zinnen: “Seks maakt meer kapot dan je lief is. Net als drank, al hanteer ik zelf liever de observatie: je lief maakt meer kapot dan er drank is”.
Het laatste hoofdstuk, Kerstavond 2024 getiteld, is wat mij betreft mislukt en had de schrijver gewoon moeten schrappen. En dat brengt me dan meteen bij de vraag of Lodewijk Wiener een goed schrijver is want dat te zijn is toch van meet af aan zijn ambitie geweest. Ja, ik vind hem een goed schrijver, want een uitstekend stilist met geregeld mooie taalvondsten. Het probleem bij Wiener zit hem vooral in zijn thematiek. Hij schrijft uitsluitend autobiografisch en ofschoon ik dit boek werkelijk met veel plezier heb gelezen vraag ik me toch af of het leven van de auteur interessant genoeg was om stof te bieden voor een ruimhartig oeuvre. Eerlijk gezegd denk ik van niet.
Maar dit was hoe dan ook een heerlijk boek.
Enno Nuy
December 2025
2
Reageer op deze recensie
