Lees Sebald!

Een paar jaar geleden las ik het boek 'Austerlitz' van de Duitse schrijver W.G. Sebald. Een volslagen uniek boek over vestingwerken in Europa, zoals die bij Antwerpen en de Tsjechische stad Terezin, de legende van de wandelende jood en nog veel meer. Een autobiografische vertelling in het spannende maar schemerige gebied tussen fictie en non-fictie.

Nu lees ik van dezelfde Sebald het autobiografische 'De ringen van Saturnus'. Opnieuw is de grens tussen fictie en werkelijkheid vaag. Het boek is een, op een ziekbed en vanuit de herinnering geschreven, reisverslag van een wandeling door Suffolk. Sebald heeft maar weinig nodig om uit te weiden over de meest uiteenlopende onderwerpen en figuren. Via de schedel van ene Anthony Browne, die mogelijk aanwezig was bij de anatomische les van Tulp maar die niet op het beroemde schilderij van Rembrandt terecht is gekomen, geraakt Sebold bij de quincunx, een geometrische figuur die in de natuur veelvuldig voorkomt. En dan is de argeloze lezer nog maar op pagina 33 aanbeland om buiten adem aan deel twee te beginnen.

Hier vindt de lezer een verslag van een rampzalig verlopen verblijf in The Victoria Hotel in het verlopen stadje Lowestoft. Ooit een promenadehotel 'of a superior description', maar deze aanbeveling behoort al lang tot het verleden en wordt dan ook op geen enkele manier nog waargemaakt. Sebald is de enige gast. Een spichtige, schijnbaar autistische vrouw van onbestemde leeftijd het enige lid van de hotelstaf. Wat volgt is een hilarische éénacter voor twee acteurs. Een ongemakkelijk toneelstukje waarin beiden als schijngestalten optreden.

Sebalds proza is scherpzinnig, observerend, diepzinnig, geestig, duizelingwekkend, meanderend en bovenal uiterst verslavend. Lees Sebald!