Lezersrecensie
Gekunsteld taalgebruik
Ik moest er even inkomen, wennen aan Naumanns manier van schrijven. Ik vond het een beetje een raar boek, de eerste gedeeltes uit 1945 veel te springerig, onsamenhangend, alsof het geen voet aan de grond kreeg. Het ging maar door en door en er zat geen lijn in.
De zoektocht van Milla daarentegen beviel me beter. Die leest prettig weg, al heb ik ook bij haar een paar aantekeningen. Maar dat is waarschijnlijk omdat ik mezelf niet in haar herken.
De beschrijvingen van de natuur, de omgeving, vooral het grote, donkere bos zijn heel mooi, heel beeldend. Ik voel en ruik het bos bijna. Heerlijk.
Milla zoekt naar verloren plaatsen. Verlaten, ingestorte, aan hun lot overgelaten gebouwen. Ze maakt hiervan foto’s en filmpjes, die ze op haar sociale media plaatst.
Midden in het Thüringer Woud stuit ze op een overwoekerd hotel, waar ze een schriftje van een jong meisje vindt. Ze gaat op zoek naar de eigenaars en ze komt in contact met een familiegeheim met wortels in de DDR en uitlopers naar het heden.
Het gebied rond het oude hotel Waldeshöh was net na de Tweede Wereldoorlog onderdeel van het Spergebiet, het niemandsland tussen de twee Duitslanden.
Als ze na de val van de Muur terug willen naar hun geboortegrond, blijkt dat onmogelijk te zijn.
Maar Milla krijgt het schriftje en het jonge meisje niet uit haar hoofd. Samen met twee erfgenamen gaat ze op zoek naar wat er destijds gebeurd moet zijn. Ze is volhardend tot de waarheid uiteindelijk boven tafel komt. Die blijkt een schok te zijn en tamelijk onverwacht.
Naumann wil te mooi schrijven, ze doet teveel haar best om mooie, literaire zinnen te produceren. Het geheel krijgt hierdoor iets gekunstelds, voor in de dialogen. Gebeurtenissen komen ondanks dat toch onbeholpen en geforceerd over. Haar woordkeuze is vaak raar. Wat de vaart ook uit het boek haalt, zijn de voortdurend wisselende perspectieven. Dat gebeurt vaak zelfs binnen één paragraaf, één alinea en dat wekt veel verwarring. De perspectieven lopen door elkaar heen, dit is heel onlogisch.
Het thema is interessant: de decades na de 2e Wereldoorlog in de DDR. Er is destijds nooit veel over gezegd en geschreven, maar dat was waarschijnlijk ook verboden door het regime.
De zoektocht van Milla daarentegen beviel me beter. Die leest prettig weg, al heb ik ook bij haar een paar aantekeningen. Maar dat is waarschijnlijk omdat ik mezelf niet in haar herken.
De beschrijvingen van de natuur, de omgeving, vooral het grote, donkere bos zijn heel mooi, heel beeldend. Ik voel en ruik het bos bijna. Heerlijk.
Milla zoekt naar verloren plaatsen. Verlaten, ingestorte, aan hun lot overgelaten gebouwen. Ze maakt hiervan foto’s en filmpjes, die ze op haar sociale media plaatst.
Midden in het Thüringer Woud stuit ze op een overwoekerd hotel, waar ze een schriftje van een jong meisje vindt. Ze gaat op zoek naar de eigenaars en ze komt in contact met een familiegeheim met wortels in de DDR en uitlopers naar het heden.
Het gebied rond het oude hotel Waldeshöh was net na de Tweede Wereldoorlog onderdeel van het Spergebiet, het niemandsland tussen de twee Duitslanden.
Als ze na de val van de Muur terug willen naar hun geboortegrond, blijkt dat onmogelijk te zijn.
Maar Milla krijgt het schriftje en het jonge meisje niet uit haar hoofd. Samen met twee erfgenamen gaat ze op zoek naar wat er destijds gebeurd moet zijn. Ze is volhardend tot de waarheid uiteindelijk boven tafel komt. Die blijkt een schok te zijn en tamelijk onverwacht.
Naumann wil te mooi schrijven, ze doet teveel haar best om mooie, literaire zinnen te produceren. Het geheel krijgt hierdoor iets gekunstelds, voor in de dialogen. Gebeurtenissen komen ondanks dat toch onbeholpen en geforceerd over. Haar woordkeuze is vaak raar. Wat de vaart ook uit het boek haalt, zijn de voortdurend wisselende perspectieven. Dat gebeurt vaak zelfs binnen één paragraaf, één alinea en dat wekt veel verwarring. De perspectieven lopen door elkaar heen, dit is heel onlogisch.
Het thema is interessant: de decades na de 2e Wereldoorlog in de DDR. Er is destijds nooit veel over gezegd en geschreven, maar dat was waarschijnlijk ook verboden door het regime.
1
Reageer op deze recensie