Aangrijpend

Ik wist niet dat er ooit zo'n verschrikkelijke ramp is gebeurd in Volendam. Ik was toen zelf nog een klein meisje dat het nieuws niet interessant vond. Ik keek liever naar Ketnet. ;-)

In dit boek vertelt Gerie Smit haar verhaal over die nieuwjaarsbrand. Als een echte puber was ze smoor op een jongen en ze hoopte dat "het" vanavond zou gebeuren: de eerste kus. Toen had ze zich niet kunnen inbeelden dat dit zou gebeuren.
Gerie Smit beschrijft ook het moment net na de brand. Ze voelde niks, ze zag enkel dat de vellen van haar handen hingen. Ze was nog redelijk bij bewustzijn en kon nog lopen. De ambulanciers dachten dat het niet zo erg zou zijn, maar in het ziekenhuis bleek dit helemaal niet waar te zijn. Gerie was er redelijk erg aan toe. Ze lag maandenlang in het ziekenhuis. Het herstel verliep ook niet zo vlot. Dan was het moment aangebroken dat ze naar huis kon, maar dit was nog niet het einde van de lijdensweg.

In het boek laat Gerie zich van haar echte kant zien. Ze maakt haar zelf niet mooier dan ze is. Ze is ook eens uitgevlogen tegen de verpleegsters, de dokters, haar ouders,... Ze vervloekte ook wel eens 't Hemeltje. Ze zei ook wel eens de verkeerde dingen. Ze wou geen slachtofferbegeleiding en smeet alle uitnodigingen voor bijeenkomsten weg.

Het boek leest heel vlot. Je wilt telkens weten wat er daarna gebeurt, hoe Gerie herstelt, hoe Gerie weer een teleurstelling moet bovenkomen. Ik kreeg het vooral moeilijk als ze Gerie vertelden wie er allemaal overleden was. Dit moet toch een verschrikkelijke manier zijn om te sterven? Op zo'n jonge leeftijd op zo'n zinloze manier. Het is nu bijna 13 jaar geleden, maar dit staat vastgeroest in de geschiedenis van Volendam. Het is niet alleen Jan Smit en Nick&Simon, maar ook de nieuwjaarsbrand.