Een dove superheld

Ik ben altijd op zoek naar verhalen waar doofheid en/of slechthorendheid in
naar voren komen. Mijn oudere zus is doof en zelf ben ik eenzijdig doof (met
links hoor ik niks). Toen ik de kans kreeg om een graphic novel met een doof
personage te recenseren greep ik die dan ook met beide handen aan.

Aangezien een graphic novel weinig tekst bevat, heb ik dat ook met mijn
recensie gedaan door een lijstje te maken met pluspunten en minpunten.

+Pluspunten+
● Kleurrijk
● Geschikt voor alle leeftijden
● Gebruik van Filipijnse mythologische figuren
● Own voices -> C.J. Reynaldo is zelf doof
● Toegankelijke manier om met een doof personage in aanraking te
komen

-Minpunten-
● Eenvoudig en standaard verhaal -> Afgezien van de Filipijnse
mythologie is het fantasy element een dertien in een dozijn plot met een
voorspelbaar einde. Zonder de toevoeging van doofheid, zou het
verhaal te gewoontjes zijn.
● Ineens kan Nino gebaren en dat leert hij aan zijn ouders, maar waar hij
dat zelf vandaan heeft blijft onduidelijk.
● Ik miste ook een stukje acceptatieproces van de ouders. Het ging van
dat ze wanhopig met hem naar de genezer gaan om te horen dat hij
doof en vervloekt is, naar hij groeit gewoon verder op en ontdekt zijn
krachten, maar hoe de ouders de doofheid in de tussentijd verwerken
zit er niet in en dat vond ik jammer.

Ik zou het zeker aanraden aan mensen die nog niet eerder met de
dovencultuur in aanraking zijn gekomen, maar ook voor dove- en
slechthorende kinderen kan dit een fijn boek zijn.