Een kort verhaal, dat beter is als lang verhaal

Het onderwerp van Voor jouw ogen sprak me aan: Carola wordt voor haar werk op pad gestuurd om een item te maken over een moord wat plaats heeft gevonden in haar oude buurt. Daar wordt ze door een demente oude vrouw herkend en die vraagt hoe het met Carola's broer is. Maar ze heeft helemaal geen broer, toch? Stukje bij beetje komt ze er achter dat haar ouders het een en ander voor haar hebben verzwegen.

Helaas vond ik de uitwerking ervan veel te mager. Wellicht dat ze voor dit verhaal niet de juiste Uitgeverij heeft gekozen, want Uitgeverij Vogelvrij geeft alleen maar korte verhalen uit en dit verhaal was beter tot zijn recht gekomen als het uitgebreider had gemogen. Nu maakte het verhaal in korte tijd een heleboel tijdssprongen. Op het moment dat je net lekker in een situatie zat, was die scène alweer over en bevond je je ineens weken of maanden verder in de tijd.

De personages blijven wat oppervlakkig. Carola leer je nog wel een beetje kennen, maar haar gedrag wordt niet helemaal verkend. Daarbij wordt ze in de samenvatting beschreven als een jonge vrouw, maar nergens valt uit op te maken hoe oud ze dan is, dus dat kan van alles zijn. Daarbij worden haar ouders oud genoemd, maar ze zijn blijkbaar ook weer niet zo oud als die demente vrouw. Ik heb er daardoor geen goed beeld bij. Ook het feit dat ze Indisch is wordt heel terloops genoemd, alsof het erin gedaan moest worden. Een divers personage is leuk, maar geef het dan wel meer ruimte.

Daarnaast wordt er hals over de kop een romance in gegooid, die wat mij betreft totaal onnodig was. Het personage is er in het begin vrij duidelijk in dat ze niets in een relatie ziet, maar tijdens het filmen van dat item is ze ineens pats, boem verliefd en woont ze na een paar maanden ineens samen. Dat past totaal niet bij haar karakter. In plaats daarvan had ik liever de relatie tussen Carola en haar ouders wat uitgebreider gezien of juist de vriendschap tussen haar en vriendin Annabel.

Het is jammer dat in dit verhaal vooral verteld wordt en niet laten zien. Hierdoor blijf je als lezer op een afstand en krijg je de waarheid in de epiloog op een presenteerblaadje toegereikt, wat aanvoelt als een soort samenvatting die je net zo goed had kunnen lezen in plaats van het complete verhaal.

Mijn conclusie is dus, dat het verhaal een groter formaat verdient. Op die manier kunnen de personages beter verkend worden, is er meer ruimte voor het mysterie en ook meer ruimte voor show don't tell. Als de auteur dit verhaal op die manier zou gaan herschrijven en opnieuw uitgeven, dan zou dit een heel tof boek zijn die ik aan zou raden.