Grimmige coming-of-age fantasy

Ai'Laenor is een faey: half elf, half demon, toch groeit ze ondanks dat, de eerste jaren op met de liefde van haar moeder. Tot het ene incident dat haar leven voorgoed verandert. Verbannen naar Midgaard, het mensenrijk, moet ze zichzelf staande zien te houden. Keer op keer wordt haar hart gebroken en keer op keer wordt ze misbruikt om wie ze is. Op den duur is de maat vol en wil ze verhaal gaan halen bij haar biologische vader, de demon, want het is zijn schuld dat haar leven een en al ellende is.

Het verhaal is opgedeeld in drie gedeeltes: Ai'Laenor als kind, als tiener en als volwassene. Je ziet haar opgroeien en wat ze in al die jaren meemaakt. Ze maakt vrienden en vijanden, doet goede dingen, maar ook slechte dingen. Een andere belangrijke figuur in dit verhaal is de godin Freya. Dit boek zit boordevol Noordse mythologie. Het stuk dat zich afspeelt in de mensenwereld, speelt zich dan ook af in verschillende delen van Zweden. Tevens wordt er gebruik gemaakt van letters, die tegenwoordig niet meer terug te vinden zijn in het alfabet, maar wel in de oude taal. Dit geeft het boek een historisch karakter, hoewel er geen tijdsaanduiding wordt gebruikt. Dat historisch karakter merk je ook aan de manier van leven: de bouw van de huizen, het eten, het werken etc. Dit boek is zeker niet voor tere zieltjes, het is een erg duister boek met bloedvergieten, verkrachting en mishandeling.

Hoewel dit een coming-of-age verhaal is, merkte ik niet veel groei op bij het hoofdpersonage Ai'Laenor. Ja ze leert beter vechten en de dingen die ze meemaakt maken haar alleen nog maar harder, waardoor ze het zwaard nog makkelijker hanteert, maar verder bleef haar doen en laten redelijk gelijk als ook haar manier van praten. Dat is een gemiste kans. Daarnaast heeft de auteur er humor in verwerkt, maar humor is natuurlijk erg persoonlijk en zijn humor was helaas niet mijn ding. Ook wist ik niet zo goed wat ik aan moest met de quotes aan het begin van ieder hoofdstuk, voor mij voegden ze niks toe.

Als ik erop terug kijk is het vooral een gevalletje van: it's me, not the book, dat ik niet zo ben te spreken over dit verhaal. Het is voor mij geen passend puzzelstukje, 0ndanks dat ik wel genoot van de Noordse mythologie en ik normaal gesproken juist van de duistere verhalen houd. De vele ellende voelde een beetje too much en de schrijfstijl en humor sprak me niet helemaal aan, waardoor de auteur me niet heeft weten te overtuigen.