Een adembenemende dialoog

Dit boek dat ik in mijn jeugd al eens las recent herlezen. Maar dan in de vorm van een luisterboek, dus eigenlijk herluisterd. Opnieuw kwam ik onder de indruk van de kwaliteit van dit meesterwerk. Het noodlot dat de twaalfjarige Anton Steenwijk treft in de donkerste periode van de Tweede Wereldoorlog aan de rand van Haarlem is met geen pen te beschrijven. En toch doet Mulisch dat. Zeer treffend en beeldend en zodanig dat de zwarte schaduw die het boek als je erin wegzinkt over je heen werpt, je blijft achtervolgen. Ook nadat je het al weken uit hebt. Dat komt ook door de absurde tijden waarin we leven. Tijden met een niet voor mogelijk gehouden oorlog aan de rand van oost Europa. Tijden van stromen vluchtelingen voor geweld of uitzichtloosheid. Tijden van ziekte en pandemie, van polarisatie en ruzie-zoekerij. Maar altijd is er weer hoop, zelfs liefde als grote troost. Hoogtepunt in het boek vond ik de adembenemende dialoog in het pikkedonker van een kerker in Heemstede. Anton weet niet wie de vrouw is in die cel. Ze is gewond, spreekt angstwekkende maar toch prachtige woorden. Ze weet hem daarmee te troosten, verheffen zelfs, ze streelt hem over het voorhoofd. Die indrukken zullen Anton nooit meer verlaten. Pas veel later komt hij erachter wie deze bijzondere vrouw was. En waarom zij deed wat zij moest doen