Kleurrijker, spannender en vredelievender

Er zijn ontelbaar veel vogelboeken. Vogels boeien mensen, dus dat is niet zo verwonderlijk. Maar mensen boeien ook vogels en dat is het unieke van dit gouden boekje. De schrijfster ( Gwendolyn Howard die schreef onder het pseudoniem van haar broers naam) vertelt met humor en liefde over haar relatie met haar tuinvogels. Ze geeft ze namen en ontdekt opmerkelijke individuele karaktertrekken van koolmezen, merels, roodborstjes en andere vogels in haar tuin en… huis. Door de bovenramen van haar ‘Vogelhuis’ op een perceel in Sussex vliegen de vogels haar huis in. Om voer te vragen, te slapen op een richel van een schilderij boven haar bed, om te spelen of haar hulp in te roepen om een kat te verjagen of een gewond jong te verzorgen. Als violiste heeft de schrijfster veel gevoel voor en verstand van muziek. Ook in de beschrijving en doorgronding van vogelzang – ‘misschien wel het meest wonderbaarlijke van vogels’ – blinkt ze dan ook uit. Zowel in haar analyse van de techniek, individuele kenmerken en lyriek, bijvoorbeeld in deze passage over de zang van kneutjes: ‘Het duurt niet lang of er klinkt opnieuw geruis van vleugels, en de boom, die nog volkomen bladerloos is, wordt tenslotte overladen met kneuen. Ze zitten fortissimo zingend op iedere twijg. Dan bereikt het lied een climax, die enige tijd duurt; het lied daalt en stijgt opnieuw, tot plotseling alle vogels tegelijk opvliegen, onder dezelfde impuls handelend, in één machtig akkoord. De verlaten boom staat weer naakt en kaal als tevoren, vreemd stil en van alle leven beroofd.’
Ach, als toch eens de hele mensheid dit boekje zou lezen, de wereld zou er kleurrijker, spannender en vredelievender van worden, en de mensen zouden gaan neuriën en genieten te midden van hun gevederde vrienden. Hoe dan ook: ‘Vogels als huisgenoten’ is van alle vogelboeken die ik ken mijn topfavoriet