prachtig maar gedateerd

“Jeroen Brouwers schrijft een boek, en hij weet hoe dat moet.” Dat werd al gezongen door De Mens en dit werk bevestigt het alleen maar. Zijn taalvirtuositeit maakt lezen tot een genot, zelfs wanneer het verhaal zwaar op de maag ligt.

In Geheime kamers draait het om de intense relatie tussen Daphne en Jelmer. De vraag dringt zich op: kan één vrouw een man zó ver brengen in verwarring en gekte? De thematiek is aangrijpend, maar de aanloop naar hun eerste ontmoeting voelt enigszins gekunsteld — de twee kennen elkaar nauwelijks.

Bij herlezing, tien jaar later, valt vooral op hoe snel een roman kan verouderen. Geen mobiele telefoons, laat staan sociale media; vaste lijnen en telefooncellen plaatsen het verhaal direct in een andere tijd. Wat ook sterker opvalt, is de kritische ondertoon richting geloof, iets dat Brouwers in latere boeken nog nadrukkelijker uitwerkt.

Niet alles overtuigt. Zijn passages over zijn dochter met het syndroom van Down roepen ongemak op, en de beschrijving van de bijwerkingen van medicatie is soms heel plat. Toch blijft Brouwers’ meesterschap over taal het boek dragen, waardoor Geheime kamers ondanks zijn scherpe kanten blijft boeien.

Hoe Daphne Jelmer behandelt doet mij denken aan de zaak De Pauw. Als een man dit doet wordt er toch anders gereageerd.