Geen kern

Na het indrukwekkende Wolf keek ik uit naar nog een roman van Lara Taveirne. Hotel zonder sterren leest opnieuw erg vlot, en bevat een aantal mooie, originele gedachten – zoals de poëtische zin: “nergens is waar je nooit bent.”

Het boek begint veelbelovend: na tien jaar stilte ontvangt de hoofdpersoon een onverwacht telefoontje met een intrigerend voorstel. Die sterke opening wekt hoge verwachtingen.

Toch wist het verhaal me uiteindelijk niet echt te overtuigen. Vrijwel alle personages kampen met ernstige problemen, wat het geheel zwaar maakt. Vooral de uitgebreide geschiedenis van de moeder voelt overbodig aan; ze neemt veel ruimte in beslag, maar draagt weinig bij aan de kern van het verhaal.

Ook stoorde ik me aan het taalgebruik op sommige momenten. De dialogen zijn bij vlagen onnodig platvloers, wat afbreuk doet aan de verder vaak mooie stijl.