Zo mooi als het geluid van de merel

In de proloog van In de schemer fluit de merel, lukt het de Zweedse schrijfster Linda Olsson (1948) meteen de sfeer neer te zetten waarmee het verhaal begint. Met korte zinnen laat ze je de kou en de wind voelen van het winterse Stockholm. In deze sfeer leer je de eerste hoofdpersoon Elisabeth kennen. Een depressieve teruggetrokken vrouw die niets met andere te maken wil hebben. Olsson laat je nog gissen waarom Elisabeth zich zo gedraagt. Door een verkeerd bezorgt pakketje leren we vervolgens de dyslectische Elias en de weduwnaar Otto kennen. Stuk voor stuk eenzame mensen in hetzelfde appartementencomplex.

Middels boeken, verhalen en de liefde voor literatuur leren de drie hoofdpersonen elkaar, en de lezer de hoofdpersonen, steeds beter kennen. Ieder op zijn eigen manier. Ook onthult Olsson langzaam maar zeker de verhalen achter de hoofdpersonen. Soms verhalend maar soms ook zo intens dat je de emoties kunt voelen.

“ Ja, ik kan het horen. Niet als woorden, maar als een gevoel. De afschuwelijke, volledige eenzaamheid in de eerste tekeningen. De angst om verlaten te worden. De wanhoop. De verleiding om op te geven, los te laten. De strijd tussen leven en dood. Liefde en haat. Wraak. Maar tussen alles door ook het onverwoestbare verlangen naar liefde.”

Knap is ook de manier waarop de schrijfster het veranderen van de seizoenen beschrijft. Het boek wordt warmer van toon en ook de personages worden vrolijker en losser naarmate de zomer dichterbij komt. Wanneer het verhaal je bijna het gevoel geeft een feelgood verhaal te zijn met een happy end, verdiept het zich weer, om uiteindelijk de lezer achter te laten met een plot waar je nog even over na moet denken.