Van astrofagen tot taumoeben, redding of ondergang van Planeet Aarde?

Het blijft een apart genre Science Fiction. Tot nu toe kende ik alleen de usual suspects, 1984 en Brave New World. Beide zo oud dat ze nu al kunnen worden beoordeeld op hun voorspellende vermogen. En zover zaten ze er niet naast. Zeker een 1984 is uiterst actueel. In de bioscoop zag ik veel meer SF films. 2001, Blade Runner (1 en 2), Interstellair, Gravity……..Nog niet Martian, de film naar een van de boeken van Andy Weir. Maar dat soort beelden vertalen naar een begrijpelijk en vooral enigszins geloofwaardig boek. Dat vergt schrijfmanskunst en overtuigingskracht.
Project Hail Mary vergt nogal wat doorzettingsvermogen voor een alpha mannetje als ik. Heel veel wiskunde, natuurkunde, biologie en scheikunde. Waanzinnig knap om rond deze voor mij moeilijk te vatten vakken toch een spannend en vooral onderhoudend boek te schrijven.
De aarde wordt met de ondergang bedreigd. De zon verliest in rap tempo zijn warmte. Los dat maar eens op. Nou dat vergt een speciaal team knappe koppen en veel bestuurlijke doorzettingsmacht.
Onze protagonist Ryland Grace, een geniale, maar bescheiden (of laffe) onderwijzer zal het klusje moeten klaren.
Middels een zelfmoord missie moet de oplossing in ‘the far unknown’ gevonden worden. We volgen onze ruimtevaarder tijdens zijn reis door de ruimte.
Daarnaast zijn er de flashbacks, waarin duidelijk wordt hoe onze brave onderwijzer transformeert tot de redder van planeet Aarde. Het is een spannend geschreven boek, als je tussen alle techniek doorleest. Het fenomeen cliffhanger wordt door Weir perfect beheerst. En het vergt 560 pagina’s om te achterhalen of de missie slaagt. En zelfs het thema liefde vindt een plaatsje.
Nogmaals een leesbaar boek, maar voorlopig is het buitenaardse wel weer genoeg voor mij. Mijn volgend boek wordt er eentje met beide beentjes op de aardse vloer.