De drie zussen van Auschwitz

3,5 sterren

“Dat ik die gladiool zag voordat we werden weggehaald, gaf me kracht en hoop. En daarom vertel ik jullie dit verhaal nu. We moeten sterk blijven en hoop houden in ons hart.”

De Slowaakse Libi Meller staat op de lijst om getransporteerd te worden. Cibi, de oudste, besluit om mee af te reizen om Libi te beschermen. De derde zus, Magda, ligt op dat moment in het ziekenhuis. De meisjes worden afgevoerd naar Auschwitz-Birkenau en overleven daar met mekaars steun en liefde de gruwelijkste omstandigheden. Na enkele jaren wordt ook de rest van de familie getransporteerd en worden de zussen herenigd.

De cover van het boek geeft duidelijk weer waarover het verhaal gaat: Auschwitz en de hechte band tussen 3 zussen op de vlucht. Al zijn de dames op de cover ietwat netjes gekleed om op de vlucht uit een concentratiekamp te zijn.
Heather Morris heeft de voorbije jaren naam gemaakt als auteur van romans gebaseerd op waargebeurde feiten. Daar zit dan ook de grote sterkte van ‘De drie zussen van Auschwitz’. Het verhaal van de drie zussen (en nog zovele anderen) is schrijnend en erg confronterend. Het is duidelijk dat de auteur de informatie gehaald heeft bij de zussen en hun familie, veel met hen gesproken en goed naar hen geluisterd heeft. Het is een verhaal over de kracht van de liefde tussen 3 zussen.
We leren de 3 zussen goed kennen doorheen het verhaal en maken ook kennis met hun individuele verschillen en karaktertrekjes.
Het verhaal is in een vlotte stijl geschreven en daardoor ook erg toegankelijk en leesbaar. De schrijfstijl van Morris nodigt uit om het boek steeds weer op te nemen en verder te willen lezen, om je verder te verdiepen in de levens van Libi, Magda en Cibi.
Morris heeft echter ook een erg beschrijvende stijl van schrijven. Daardoor blijft het verhaal vaak wat oppervlakkig en grijpt het mij geen enkele keer echt bij de keel (terwijl ik dat wel had verwacht bij dit onderwerp en de beschreven situaties). De belevenissen van de zussen in de kampen zijn soms echt gruwelijk en traumatisch, maar de beschrijving ervan mist gevoel en diepgang. Door deze eerder beschrijvende stijl krijg je als lezer soms ook het gevoel van langdradigheid en herhaling.
Ook de uitwerking van de karakters van de zussen had iets diepgaander gemogen, zodat je als lezer meer betrokken wordt bij hun leven en realiteit, waardoor het meer emoties oproept bij de lezer.
Het naschrift van de schrijfster geeft nog een aantal interessante feiten en weetjes. Daarna worden ook nog een aantal teksten toegevoegd van de familie van de zusjes. Bepaalde zaken daaruit had ikzelf als lezer graag verwerkt gezien in het verhaal omdat die voor mij een meerwaarde zouden zijn geweest om meer diepgang te krijgen in het verhaal.

Met dank aan Libelle Leesclub en Harper Collins.