medische thriller met plussen en minnen

Dat Julienne Brouwers kan schrijven staat als een paal boven water. Dat ze een medische thriller kan schrijven ook. Als Faye Smeets tijdens haar presentatie gebeld wordt door haar collega Moniek klikt ze in eerste instantie het gesprek weg. Moniek zet door en met reden: een patiënt die zij beiden recent behandeld hebben is stervende aan stralingsziekte en niemand weet waarom.

Dit blijkt het begin van een reeks nucleaire incidenten waarbij Faye fout op fout stapelt terwijl ze wanhopig zoekt naar de oorzaak van deze vreselijke en zeldzame gebeurtenis.

Het is een boek dat je in een mum uit wilt lezen, want is de aanstichter ook inderdaad de persoon die jij verdenkt? Brouwers zet verschillende lijntjes uit en als lezer overweeg je al die mogelijkheden. Door de soepele schrijfstijl en de uitstekende spanningsboog is het boek ook in een mum uit te lezen.

Ik kreeg alleen mijn innerlijke redacteur niet terug in zijn hok bij dit boek. Woorden worden gestameld, vingers beven, ogen puilen, mensen komen aangesneld: maar in geen van de situaties is er sprake van bij de woorden passende emoties of situaties. Regelmatig zit er een knip in het verhaal, alsof de schrijver een paar dagen iets anders ging doen en toen zonder terug te lezen weer doorging met schrijven. Fayes interne dialoog blijft oppervlakkig, zodat ik alleen meekrijg dat ze zichzelf nogal hoog heeft zitten maar door onverwerkte problemen uit het verleden emotioneel zo labiel is dat ze best eens zelf de dader zou kunnen zijn.

Een laatste rondje redactie en wat kleine ingrepen hadden hier een groot verschil kunnen maken en van Faye Smeets een sterker hoofdpersoon gemaakt.