Wonderlijke taal die aanspreekt

Neeltje Maria Min had een hekel aan school, Zodra de leerplicht niet meer gold, verliet ze de school. Af en toe schreef ze een gedicht. Toen ze het gedicht met de beginregels 'Mijn moeder is mijn naam vergeten' in 1966 had ingezonden en het was gepubliceerd, ging er een golf van empathie door Nederland. Het gedicht is nooit meer verdwenen.
Neeltje Maria Min wilde er niet zoveel aandacht voor hebben. Zij was vooral jonge moeder, die nog bij haar ouders woonde en af en toe iets opschreef.
Maar Nederlandse wetenschappers rolden over elkaar heen om de teksten te verklaren.
Als ik de gedichten na elkaar lees, lijkt het mij dat de dichter een goede relatie met haar vader had.
Er was echter een mevrouw die promoveerde op Neeltje Maria Min en die door haar interpretatie tot de conclusie was gekomen dat Neeltje Maria Min beschadigd was door een incestueuze relatie met haar vader.
De gewone lieve mensen die haar ouders waren waren geschokt door deze onzin. Deze beweringen hebben onterecht veel beschadiging teweeggebracht. Mogelijk heeft de dichter daarom nog minder behoefte om in de openbaarheid te treden.
Voor mij zijn de gedichten prachtige klanken en associatieve zaken waaruit warmte blijkt. Ze spreken mijn religieuze gevoelens aan. Ik lees ze graag opnieuw.