Lezersrecensie
Teveel haat en nijd en vooroordelen
Dit is het debuut van auteur Helen Monks Takhar. Een verhaal over twee vrouwen in verschillende generaties. Het wordt neergezet of elke millennial zo is en elke vrouw van boven de veertig en daardoor erg veroordelend.
Katherine die als hoofdredactrice bij het tijdschrift Leadership werkt, krijgt de stagiaires onder zich. Als er een nieuwe stagiair opduikt blijkt dit het nichtje van de nieuwe baas te zijn. Katherine vraagt zich af of ze het zich nu verbeeld of dat Lily echt haar leven zwart wilt maken.
De hoofdstukken gaan over Lilly die in het algemeen kort zijn en Katherine die de langere hoofdstukken krijgt. Wat verwarrend werkt is dat ze tegen Lilly praat, maar in haar hoofd. Aan de ene kant is dit origineel, maar aan de andere kant verwarrend want is het nu een dialoog of zijn het haar gedachten.
De hoofdpersonen verschillen een generatie en zijn erg bevooroordeeld, dit wekte bij mij veel ergernis op. Ook dat Katherine zoveel dronk en drugs gebruikt en erg achterdochtig is maakt het voor mij een onsympathiek persoon. Lilly die Katherine de grond in probeert te trappen, wekt ook geen sympathie op en het leest eigenlijk wel prettiger als er een hoofdpersoon is waar je iets mee hebt.
Het is een en al vooroordeel, verwachtingen en meningen over elkaar, wat bij mij ergernis opwekt, maar misschien is dit ook de bedoeling van de auteur omdat ze hoopt:
“dat hun verhaal bijdraagt, aan een discussie over vrouwen van uiteenlopende generaties die makkelijker overeenkomsten en gemeenschappelijke doelen vinden in plaats van dat we de wereld indelen naar vijandelijke linies”
De spanning, als je al van spanning kunt spreken komt aan het einde, maar eigenlijk was dat ook deels voorspelbaar. De opzet van het verhaal is goed en origineel, maar het is te dik aangezet waardoor het ergernis opwekt en het geen fijn verhaal meer is om te lezen. Er is teveel haat en nijd en er zijn te veel vooroordelen.
Katherine die als hoofdredactrice bij het tijdschrift Leadership werkt, krijgt de stagiaires onder zich. Als er een nieuwe stagiair opduikt blijkt dit het nichtje van de nieuwe baas te zijn. Katherine vraagt zich af of ze het zich nu verbeeld of dat Lily echt haar leven zwart wilt maken.
De hoofdstukken gaan over Lilly die in het algemeen kort zijn en Katherine die de langere hoofdstukken krijgt. Wat verwarrend werkt is dat ze tegen Lilly praat, maar in haar hoofd. Aan de ene kant is dit origineel, maar aan de andere kant verwarrend want is het nu een dialoog of zijn het haar gedachten.
De hoofdpersonen verschillen een generatie en zijn erg bevooroordeeld, dit wekte bij mij veel ergernis op. Ook dat Katherine zoveel dronk en drugs gebruikt en erg achterdochtig is maakt het voor mij een onsympathiek persoon. Lilly die Katherine de grond in probeert te trappen, wekt ook geen sympathie op en het leest eigenlijk wel prettiger als er een hoofdpersoon is waar je iets mee hebt.
Het is een en al vooroordeel, verwachtingen en meningen over elkaar, wat bij mij ergernis opwekt, maar misschien is dit ook de bedoeling van de auteur omdat ze hoopt:
“dat hun verhaal bijdraagt, aan een discussie over vrouwen van uiteenlopende generaties die makkelijker overeenkomsten en gemeenschappelijke doelen vinden in plaats van dat we de wereld indelen naar vijandelijke linies”
De spanning, als je al van spanning kunt spreken komt aan het einde, maar eigenlijk was dat ook deels voorspelbaar. De opzet van het verhaal is goed en origineel, maar het is te dik aangezet waardoor het ergernis opwekt en het geen fijn verhaal meer is om te lezen. Er is teveel haat en nijd en er zijn te veel vooroordelen.
1
Reageer op deze recensie
