Lectuur en literatuur

Natuurlijk krijgt dit boek massa's positieve reacties, uiteraard is dit een bestseller. En misschien zijn wij, kritische lezers, ook wel een tikkeltje jaloers op dit mega succes. Mààr, als puntje bij paaltje komt, is dit een prachtig voorbeeld van het verschil tussen lectuur en literatuur. Voor de liefhebbers van feelgood boeken heeft Delia Owen alles in huis: een jong kind/jonge vrouw, zo onschuldig als wat, veel, heel veel (ongerepte) natuur, wat liefdesgeschiedenisjes, een goeie minnaar versus een kwaaie minnaar, niet teveel diepgang, niet teveel psychologie, een zogezegd verrassend einde.
Mààr ... zo ongeloofwaardig (een kind van 6 dat alleen overleeft in een moeras?? zij leert amper lezen op haar tiende, maar schrijft boeken als de beste en leest voorwaar boeken van de grootste Nobelprijswinnaar, de ontknoping van de moord), zo voorspelbaar, zo tenenkrullend in haar dialogen, ...
Het meest ergerlijk vind ik nog wanneer je als lezer voor dom gehouden wordt: al in de eerste bladzijden leer je het geboortejaar van Kya en boven elke hoofdstuk staat een jaartal, maar toch moet de auteur er telkens bij vertellen hoe oud haar hoofdfiguur is. Stel je voor dat we dat zelf niet zouden optellen!
Ik geef toch een 2 (misschien moet Hebban toch eens een score van 0 tot 10 mogelijk maken?) omwille van het vele werk, de goeie natuurbeschrijvingen.
Misschien ben ik van kwaaie wil, maar ik blijf geloven dat vele van die Amerikaanse schrijvers (cf. Kristin Hannah) boeken schrijven met in het achterhoofd de hoop op een snelle en vooral lucratieve verfilming.