Verwarrend? Intrigerend?? Ongeloofwaardig!!

Ik had nog noot iets gelezen van Esther Gerritsen: wellicht haalt ze in Vlaanderen lang niet de naam en faam die ze in Nederland overduidelijk wel heeft. Maar omdat ze ook op de shortlist van de Boekenbon Literatuurprijs prijkt (en dat wil toch wat zeggen, vermoedde ik) was mijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Positief: Gerritsen vertelt vlot, heel vlot, met een vrij eenvoudige stijl en taal, rechttoe rechtaan. De 314 pagina's waren er op een dagje doorheen.
Maar dat verhaal!! Dystopische fictieve maatschappijvormen bedenken? Om dat geloofwaardig te doen, moet je al van het niveau Murakami zijn, wil het voor mij aanvaardbaar zijn. En dat is het hier niet. Er blijven veel te veel vragen open staan, er worden in de gesprekken veel te vaak dezelfde niets zeggende replieken gehanteerd om te omzeilen wat er nu precies aan de hand is. Ruimtevaart? Experimenten met het brein?? Het eindeloze verwarrende heen- en weergereis tussen 'hier' en 'daar'??? Het bestaat toch niet dat er maar één personage is dat de 'grote verandering' niet zag aankomen. Het is volstrekt ongeloofwaardig dat er zoveel figuren zijn die zich zo gemakkelijk en gedwee bij dit soort van 'verplaatsingen' zouden neerleggen. Nee, dit werkt niet voor mij.
Dat er een eventueel vervolg zit aan te komen om een en ander te verduidelijken lijkt me dan ook eerder een zwaktebod. Ik ga het niet lezen.
En op het einde van het verhaal blijft de allergrootste vraag: hoe komt dit in godsnaam op de shortlist van een prestigieuze literatuurprijs terecht?