Het versje Kom hier, Rosa, uit de proloog zorgt voor dik kippenvel en maakt dat je tot aan de laatste bladzijde door wilt lezen.

Voor boekenblog indeboekenkast.com en uitgeverij Elikser mocht ik Het portret va Piet Talsma recenseren, waarvoor heel hartelijk bedankt.

Het portret is een overwegend autobiografische roman. Via het Pieterpad bewandel je samen met Piet de lange weg van zijn leven. Onderweg krijg je te horen wat er allemaal op zijn pad terecht is gekomen. Een pad dat zeker niet zonder hobbels is geweest. Het begint al bij zijn ouders. Een gezin waar tijdens de oorlog veel verdriet is geweest. Verdriet over het sterven van het kleine meisje, Renske Pietje. Een verdriet waar nooit echt over gesproken werd, maar dat heel diep zat, zeker bij Piet, ondanks dat hij zijn zusje nooit heeft gekend.

“Mijn moeder had het onbewuste besluit genomen dat pijn, schaamte en verdriet niet mochten bestaan en via onze loyaliteit hadden wij ons daarbij aangesloten.” Blz. 67.

Het portret is geen eenvoudig boek om te lezen. Dit komt omdat je als lezer steeds kleine stukjes informatie krijgt uit het leven van Piet. Soms wist ik hierdoor niet goed waar ik mij in het verhaal bevond. Gelukkig heeft Piet Talsma wel een fijne manier van schrijven. Hij weet je toch steeds te boeien en dit zet je aan om door te lezen. Het versje Kom hier, Rosa, uit de proloog zorgt voor dik kippenvel en maakt dat je tot aan de laatste bladzijde door wilt lezen om, net als Piet, erachter te komen wat er in de laatste dagen van het leven van Renske Pietje is gebeurd.

Na elk hoofdstuk uit het nu volgt een van de laatste dagen uit het leven van Renske Pietje. Deze worden steeds vanuit de ogen van iemand anders verteld. Hierdoor moest je steeds even schakelen. Maar het zijn wel deze hoofdstukken die het verhaal compleet maken.

Of het verhaal van Piet ook het verhaal van Piet Talsma is, blijft tot aan het einde onduidelijk. Ik heb het vermoeden van wel. Jammer dat er geen nawoord is opgenomen waarin dit duidelijk is gemaakt. Wel is er een epiloog, waarvan de laatste regel nog lang in je hoofd blijft zitten.

Eigenlijk begreep ik het hele boek pas goed nadat ik het uit had. Nu bij het herlezen van stukken uit het verhaal voor het schrijven van deze recensie valt alles veel beter op zijn plek en begrijp ik het een stuk beter. En voel ik steeds beter het diepe verdriet.
Ik waardeer het boek op 3 en halve ster.

“Van een afstandje bekeek ik mijn leven en bracht mijn geschiedenis in kaart.
Mijn analyse was dat ik het verdriet van mijn ouders had overgenomen, hun gemis aan mijn gemis van een zusje had toegevoegd.” Blz. 40.