Ondaatje is aan mij nog niet besteed

Ondaatje is een geroemde auteur, maar aan mij is zijn werk tot nu toe niet besteed. In Blindganger worden Nathaniël en zijn zus Rachel opgevoerd. Nathaniël heeft de hoofdrol. Broer en zus worden op jonge leeftijd aan de voogdij van vrienden van hun ouders overgelaten. De ouders vertrekken namelijk voor een periode naar Singapore. De jeugd van Nathaniel en zijn zus is een vreemde aaneenschakeling van gebeurtenissen; de Mot, hun voogd, krijgt allerlei kennissen over de vloer met wie Nathaniel en zijn zus kennismaken. Met een van hen, de Schicht, beleeft Nathaniël verschillende avontuurtjes, die niet allemaal het daglicht zouden kunnen verdragen. Nathaniël krijgt een relatie met Agnes, die hij in ‘geleende’ huizen ontmoet. Dat is het wel zo’n beetje in het eerste deel van het verhaal.
In het tweede deel keert zijn moeder terug , na een dramatische gebeurtenis, die verderop in het boek nergens goed wordt verklaard. Later ‘overlijdt’ zij onder verdachte omstandigheden.
Nathaniël gaat op zoek naar de geschiedenis van zijn moeder om te weten te komen wie ze was.
Veel blijft schimmig, nergens worden relaties echt intiem; niet de relatie die Nathaniël met Agnes heeft, niet zijn verstandhouding met de Schicht, noch de relatie met zijn moeder en zus, waardoor het voor mij moeilijk werd om meer dan oppervlakkig mee te leven met de hoofdpersoon. De rollen van de meeste personages worden langzamerhand ontwikkeld (als in een donkere kamer foto’s worden ontwikkeld), maar het blijft afstandelijk. Bijna iedereen heeft een bijnaam, maar het belang hiervan en de achterliggende gedachten hiervoor ontging me grotendeels. Waarom heeft de voogd van Nathaniël en zijn zus als bijnaam De Mot? Fladdert hij rond een vlam waar hij uiteindelijk in verbrandt? Maar dat doen de meeste personages in dit verhaal. Bovendien zou hij die bijnaam pas hebben kunnen krijgen als hij eenmaal in die vlam terechtgekomen was. Raadselachtig.
Omdat ik me niet voldoende betrokken voelde bij de hoofdpersoon, ervoer ik het verhaal meermaals als langdradig.
Hieraan moet ik meteen toevoegen dat ik het verhaal heb geluisterd, waardoor het lastig is om terug te bladeren om even het geheugen op te frissen of nog eens een passage terug te zoeken. Want daar had ik zo nu en dan behoefte aan. Ik geloof niet dat dit mijn oordeel veel zou veranderen, maar het kan een rol spelen bij het beleven van het boek. Louis van Beek leest het voor en dat doet hij niet verkeerd, maar zijn vertelstem voegt geen enkele spanning toe in het verhaal.