Eva, Gunnar en de buschauffeur

Een boek van Håkan Nesser geeft je bijna altijd de garantie dat je een aantal uren aangenaam wordt vermaakt. Zelfs als de oplossing nogal eens uit de lucht komt vallen, lezen zijn boeken als een trein. Nesser krijgt bij mij eigenlijk nooit minder dan 4 sterren. Die laatste ster mist hij meestal omdat hij mij niet overtuigend duidelijk kan maken hoe de speurder de zaak heeft opgelost. Humor is een van de kenmerken van de verhalen van Nesser, onderkoelde humor vaak. Humor achter het chagrijn van Van Veeteren bijvoorbeeld.
Herfst in Gotland' begon sterk, het verhaal nam me mee en zeker tijdens de eerste helft van het boek was ik voor niemand aanspreekbaar en moesten anderen de tafel maar dekken. Een spannend stuk over de straten terroriserend tuig en de rol die Eva Backman daar, tegen haar wil en opzet, in speelde. De tragiek van 'de trieste buschauffeur uit Alster' en de vreemde rol die hij zichzelf laat spelen zette me aanvankelijk nog aan om vooral door te lezen. Want wat was die rol en hoe heeft hij zo dom kunnen zijn? Dat hij ergens, naïef, is ingetuind, dat vermoed je als lezer direct. Maar is dat wel zo? Voor een deel raakt deze geschiedenis ondergesneeuwd doordat de verhouding tussen Backman en Barbarotti een hoog torteduifjeskarakter krijgt, met navenante humor. Afgewisseld met een terugblik naar het onderzoek van de destijds verdwenen buschauffeur. Het onderzoek naar de rol van Eva in eerder genoemd spannend deel is eigenlijk het spannendst. Ondanks alles een fijn boek om te lezen, maar de start beloofde meer dan er uiteindelijk van over bleef.