Lezersrecensie
Het is nooit saai als Kim Stone in de buurt is
Stille schreeuw is het eerste deel van een nieuwe thrillerreeks geschreven door de Britse auteur Angela Marsons. In Groot-Brittannië zijn er inmiddels al twaalf delen in de reeks rond rechercheur Kim Stone verschenen, Kim Stone is een vechter, vaak een harde tante, maar met haar hart op de juiste plaats en een loyaal team om zich heen dat haar aanvult en af en toe een beetje afremt. Het is nooit saai als Kim Stone in de buurt is.
Twee tot de verbeelding sprekende zinnen aan de start van een prikkelende proloog zetten Stille schreeuw meteen op scherp. Vijf mensen die rond een vers gedolven graf staan en besluiten voor altijd hun mond te houden. De spanning is direct aanwezig en je wordt als lezer in het verhaal gezogen. Deze heftige gebeurtenis die tien jaar geleden plaatsvond, is nu plotseling weer actueel en zorgt voor grote twijfel en angst.
Angela Marsons heeft een no-nonsense schrijfstijl, net als haar hoofdpersonage Kim Stone, schrijft ze wat er in haar op komt en windt er zeker geen doekjes omheen. Recht op haar doel af en de gevolgen zijn voor later. Stille schreeuw bestaat uit relatief korte hoofdstukken met aan het einde een cliffhanger, die de ene keer sneller wordt opgelost als de andere keer. Dit zorgt ervoor dat je gewoon ‘moet’ doorlezen en je in het verhaal verliest. Heel filmisch geschreven ook, het script voor de verfilming is al klaar.
Of het niet genoeg is, heeft Stille schreeuw ook nog een goede dosis humor in zich, het liefst op de meest lugubere momenten. Dit geeft het soms best heftige verhaal even verlichting en laat zowel de personages als de lezer relativeren. Angela Marsons heeft met kindermishandeling een heftig thema gekozen voor haar debuut, maar slaagt glansrijk in het schrijven van een spannende en intrigerende thriller. Ze doseert het tempo en nieuwe informatie of gebeurtenissen zeer gedisciplineerd en dat maakt het heerlijk om te lezen.
Een personage zoals Kim Stone zijn we eerder tegengekomen in thrillers, een vechter die zich weinig aantrekt van regeltjes en haar eigen weg volgt. Angela Marsons is er echter in geslaagd om haar veel meer mee te geven. Mede door haar eigen verleden een rol te laten spelen in de inleving en oplossing van deze ingewikkelde zaak. Kenmerkend voor Kim is zoals ze het zelf zegt: “Het was alsof haar ogen iets hadden gezien wat haar hersenen hadden genegeerd”.
De eerste twee ijzersterke en tot de verbeelding sprekende zinnen zijn een goede graadmeter voor een interessant debuut, dat smaakt naar meer. Angela Marsons heeft de stil schreeuwende meisjes een ferme stem gegeven. Eindelijk wordt er naar hun geluisterd!
Twee tot de verbeelding sprekende zinnen aan de start van een prikkelende proloog zetten Stille schreeuw meteen op scherp. Vijf mensen die rond een vers gedolven graf staan en besluiten voor altijd hun mond te houden. De spanning is direct aanwezig en je wordt als lezer in het verhaal gezogen. Deze heftige gebeurtenis die tien jaar geleden plaatsvond, is nu plotseling weer actueel en zorgt voor grote twijfel en angst.
Angela Marsons heeft een no-nonsense schrijfstijl, net als haar hoofdpersonage Kim Stone, schrijft ze wat er in haar op komt en windt er zeker geen doekjes omheen. Recht op haar doel af en de gevolgen zijn voor later. Stille schreeuw bestaat uit relatief korte hoofdstukken met aan het einde een cliffhanger, die de ene keer sneller wordt opgelost als de andere keer. Dit zorgt ervoor dat je gewoon ‘moet’ doorlezen en je in het verhaal verliest. Heel filmisch geschreven ook, het script voor de verfilming is al klaar.
Of het niet genoeg is, heeft Stille schreeuw ook nog een goede dosis humor in zich, het liefst op de meest lugubere momenten. Dit geeft het soms best heftige verhaal even verlichting en laat zowel de personages als de lezer relativeren. Angela Marsons heeft met kindermishandeling een heftig thema gekozen voor haar debuut, maar slaagt glansrijk in het schrijven van een spannende en intrigerende thriller. Ze doseert het tempo en nieuwe informatie of gebeurtenissen zeer gedisciplineerd en dat maakt het heerlijk om te lezen.
Een personage zoals Kim Stone zijn we eerder tegengekomen in thrillers, een vechter die zich weinig aantrekt van regeltjes en haar eigen weg volgt. Angela Marsons is er echter in geslaagd om haar veel meer mee te geven. Mede door haar eigen verleden een rol te laten spelen in de inleving en oplossing van deze ingewikkelde zaak. Kenmerkend voor Kim is zoals ze het zelf zegt: “Het was alsof haar ogen iets hadden gezien wat haar hersenen hadden genegeerd”.
De eerste twee ijzersterke en tot de verbeelding sprekende zinnen zijn een goede graadmeter voor een interessant debuut, dat smaakt naar meer. Angela Marsons heeft de stil schreeuwende meisjes een ferme stem gegeven. Eindelijk wordt er naar hun geluisterd!
1
Reageer op deze recensie
