Wát een belevenis zeg deze serie!

Ik blijf me verbazen over deze serie en verbazing dekt tegelijkertijd de lading ook weer helemaal niet want je ervaart zó veel meer dan dat. Wat is dit toch een onvoorstelbaar goed geschreven en neergezet complex verhaal gevuld met personages die je alle kanten op weten te slingeren.

Ik kan allereerst niet wachten om verder te gaan met Misha, Lennart en Skinner want dat is wat je wil na De Dode Kamer, dóór. En natuurlijk wordt dit loeihete draadje weer opgepakt, maar het gebeurt vooral ook weer op zo’n andere wijze dan ik gedacht had!

Het verleden komt uit verschillende lijnen aan bod, komt naar boven of wordt bovengehaald, en hoe. Het spitwerk van onmisbare side-kicks geeft je een heel beeldend terugkijkluik op gebeurtenissen die verder gaan dan een sekte. Eng en zorgelijk met een grote Z, dat is het. Wat ook eng is? Skinner als kind. Hoe is het mogelijk een personage zo onmundig goed uit te diepen ook; kom ik toch nog weer even op dat stukje verbazing.

Komt het gevangenisgebeuren dan niet meer aan bod? Zeker wel, en gelukkig ook want dit blijft toch ook echt een favoriet onderdeel van het geheel. Die wereld en de invulling van die wereld ook. De steengoede dialogen, de kat- en muis spelen, want spelletjes zijn dit niet meer: het is letters vreten.

En dan…hebben we daar de ik-persoon waar ik zo niks mee heb eigenlijk maar die me tegelijkertijd óók weer weet te boeien. Oeh, dit is schakelen en het is dubbel. Je wéét gewoon dat dit stuk ellende, dat dit stuk diepe grauwigheid met wat roze randjes niet voor niks gebracht wordt en eigenlijk wil ik er niet in mee. Dat verandert al snel naar: oké de rest is even achtergrond maar ik zit er weer middenin.

En net wanneer ik denk: er mag nu wel weer wat richting de andere personages gebeuren, komt daar dan DIE plotwending. Ik geloof mijn ogen niet, lees opnieuw, NEE dit kan niet, lees opnieuw en verwens mijn wens ‘er mag wel wat anders gebeuren’. Je mag niet vloeken maar ik doe het stiekem wel. Het is een beetje verdoofd doorlezen, ondergaan wat dit met het verhaal en de andere personages gaat doen en als je dan denkt dat je het gehad hebt? Welnee! Wat een eind en ik ben zooooo blij dat ik niet zo lang hoef te wachten op het laatste deel. Manman wat een belevenis is dit!

Conclusie:

Wederom de volle bak in deze serie. Vijf sterren voor De Skinner Methode.

Karin Meinen - Samenlezenisleuker