Prima detective gevuld met toffe personages!

Het maakt voor de mening niets uit, maar het is voor mij als Drent een cadeau dat deze moordpuzzel zich afspeelt in de eigen omgeving. Woldman trapt af met een moord en het verhaal pakt dan ook direct. De schrijfstijl is beeldend, er wordt nergens moeilijk gedaan en ook de korte hoofdstukken dragen er aan bij dat het allemaal bijzonder prettig wegleest.

Het doet allemaal heel natuurlijk aan; de dialogen zijn zo smeuïg als boter en de gevarieerde personages worden prachtig en uniek neergezet. Het is een leesfeest hoe Woldman de privélevens verweeft in een verhaal waar de nadruk ligt op onderzoek. Dit gebeuren wordt helemaal mooi in balans aangetikt, humor vindt hierbij ook zijn weg, en waar geen details nodig zijn worden ze compleet naar mijn smaak achterwege gelaten. Zwaardere thema’s worden niet uit de weg gegaan en toch voelt het niet zwaar. Liefde, vriendschap, bedrog, toffe collega’s, het is de prima basis want de hamvraag is uiteraard: wie is de dader en waarom?

Tot ver in het verhaal heb ik gewoon echt geen idee welke kant ik op moet denken. Wanneer er duidelijkheid lijkt te komen proef je als lezer al wel, dit is te makkelijk en te snel. Aanwijzing na aanwijzing volgt, en stukje bij beetje rolt het plot als een tapijt zich uit tot alles mooi vlak is. Van het begin tot het eind blijf je geboeid en wanneer het dan eindelijk duidelijk is hoe dit in elkaar steekt, dan denk je alleen nog maar: dit is gaaf, dit zie je niet aankomen en dit is gewoon goed in elkaar gezet.

Al is alles afgerond, ik kan me nu al verheugen op een deel 2 met Wessels, patholoog Lansberg, collega Saskia en uiteraard Sandy, want jonges ze zijn gewoon echt tof.

Conclusie:

Op alle fronten vier sterren voor Doodzonde.

Karin Meinen - Samenlezenisleuker