Must-read

Jammer van de drukfouten en grammaticale blunders, die er hopelijk in een vervolg-druk uit zijn gehaald. Kreeg weer de indruk dat de uitgever even snel wat geld moest scoren. Onvergeeflijk.

Verdient een non-fictie boek dat gaat over een onderzoek naar jarenlange seksuele intimidatie en misbruik, dat nu nog steeds wordt ontkent door sommigen, niet een vlekkeloze publicatie? Het gaat misschien over wat er in Amerika speelde, maar het misbruik vond ook plaats in Europa. Verdient zo'n onderwerp en de slachtoffers geen zorgvuldig gedrukt boek?

Je wint niet zo maar een Pulitzer Prize. Die heeft Ronan Farrow gekregen voor dit boek. Hij beschrijft hierin wat hem en zijn collega Rich McHugh overkwam, toen ze probeerden een aflevering te maken voor hun documentaire reeks bij NBC. Ook als je er nauwelijks over gehoord hebt: momenteel staat Harvey Weinstein eindelijk in een Amerikaanse rechtbank tegenover een aantal slachtoffers die zwart worden gemaakt door zijn team advocaten. Een van de redenen dat er nu nog steeds een #MeToo beweging is, heeft te maken met dit boek.

Het start met een beschrijving van iemand die gevolgd wordt. Twee privé detectives volgen in opdracht van weer een ander bedrijf een Amerikaan. Vervolgens wordt duidelijk dat Farrow wordt gevolgd. Waarom en door wie en hoe hij dit te weten komt, wordt ook beschreven in dit boek; tegen het eind van de 455 pagina's.

Moet je nu slikken over zo'n pil? Het leest als een trein, of beter: thriller. Maar wat er verteld wordt en wat er gebeurd met slachtoffers, Farrow and McHugh is soms zo aangrijpend, dat je het even moet weg leggen. Voor degenen die Farrow, net als ik, af en toe een compleet dom ei vinden: als normaal, welopgevoed mens kan je het vaak in eerste instantie niet bevatten dat dit soort tactieken daadwerkelijk worden gebruikt.

De titel refereert naar de Engelse uitdrukking om een verhaal niet zo zeer onder het kleed te vegen, maar de doofpot in te krijgen. Je grijpt het verhaal en alles dat er mee te maken heeft en vervolgens zorg je er voor dat het nooit, nooit, nooit gepubliceerd wordt. Dat daarvoor de levens van slachtoffers, journalisten en anderen die er iets van weten compleet kapot gemaakt worden (of dat er doden vallen); dat doet er niet toe.

Het is misselijkmakend, want wat er beschreven wordt doet zich overal ter wereld voor. Bovendien start het verhaal met Weinstein, maar breidt het zich als een inktvlek uit. Het kost uiteindelijk Farrow en McHugh hun baan: catch en kill - niet waar. NBC, de nieuwszender voor wie ze werkten, blijkt zelf diverse directieleden te hebben á la Weinstein. Farrow beschrijft hoe het bedrijf daar mee omgaat: wie wil, wie kan er nog voor werken?

Van mij hoor je niet vaak, dat je een boek iabsoluut in je boekenkast moet hebben staan. Gelukkig verschillen smaken. Maar ja: als je het niets vindt, denk dan toch even na: 1 op de 3 Nederlandse vrouwen heeft te maken gehad of krijgt te maken met seksuele intimidatie of erger. Daarom vind ik dit een belangrijk boek om te lezen, in de kast te hebben en regelmatig te herlezen. Al is het maar als waarschuwing.

Inmiddels heeft Farrow het onderwerp tot zijn 'niche' gemaakt. Hij blijft dit soort zaken onderzoeken en aan de kaak stellen. McHugh is blijkbaar ook nog steeds aan de bak. Gelukkig. Er bestaan nog steeds dappere uitgevers, redacteuren en klokkenluiders die het opnemen voor slachtoffers.