Geloof in het goede

Ik heb al best wel wat boeken van Jojo Moyes gelezen, dus eigenlijk had ik moeten weten dat er in haar boeken altijd de harde waarheid, het echte leven voorkomt. Dat is ook juist haar kracht. Toch had ik een heel ander verhaal verwacht. Ik wou denk meer een wat naïever en liever verhaal dan dit was. Begrijp me niet verkeerd, dit is een mooi boek, met een echt verhaal. Ik was alleen meer in de stemming voor iets lievers. De proloog van het boek sprak me ook echt niet aan, maar ik heb het nu al 9 weken in leen, dus het mag wel een keer gelezen worden. Het mooiste aan dit boek vond ik de band tussen Sarah en haar paard Boo en vooral de beschrijving daarvan. De band lijkt me zo ontzettend puur. Sarah vond ik ook een leuk personage, ze maakt wel heel veel mee, waardoor ze wat verkeerde keuzes maakt, maar ze denkt wel overal goed over na. Ze doet alles om zichzelf te kunnen blijven. Met Natasha had ik wat meer moeite. Ze komt nogal stijfjes over, druk met haar eigen problemen, maar hoe meer je over haar te weten komt, hoe meer je haar gaat begrijpen. Mac was waarschijnlijk mijn favoriete personage. Hij lijkt me echt zo’n aardig persoon, zorgloos ook. Ik vond de discussies tussen hem en Natasha vooral leuk, ze maken grappig ruzie. Ik had wel verwacht dat Natasha en Sarah elkaar op een andere manier zouden ontmoeten. Ze leven nogal in verschillende werelden, wat juist leuk is en door die ontmoeten, ook met Boo, kwam het boek pas tot leven. Daarvoor vond ik het nogal saai. Wel vond ik het jammer dat veel vaktermen van de paardenwereld niet echt werden uitgewerkt en ik ergerde me nogal aan Conor met zijn Hotshot, en zijn hele imago. Ik was blij met het einde van het boek. Ik vond het mooi om te lezen dat je in het goede van mensen moet geloven en dat zorg mensen dichtbij elkaar brengt. Uiteindelijk ben ik best wel geraakt door het verhaal van de grootvader, zijn liefde voor zijn vrouw en zijn leven. Dat had ik wel graag anders gezien.