Narcistische moordenaar?

Helen Fields had eerst een heel andere carrière; ze studeerde rechten en werkte daarna meer dan tien jaar als advocaat in Londen. Daarna ging het roer om en begon ze te schrijven, niet alleen boeken maar ook filmscenario's. Met haar echtgenoot runt ze een filmproductiemaatschappij, waar ze als scenarioschrijver en producer werkzaam is. Ze is naar Los Angeles verhuisd met haar gezin, maar haar boeken spelen zich af in het land waar ze verliefd op werd; Schotland. Naar eigen zeggen is de locatie ideaal, want het geeft haar zoveel mogelijk reden om vaak naar Schotland af te reizen voor 'onderzoek'.
Perfecte resten
Perfecte resten verscheen in het Engels in 2017, waarna het genomineerd werd voor de McIlvanney Prize. Intussen zijn er vijf delen verschenen en boek zes staat gepland voor volgend jaar. Dat is goed nieuws voor Nederlandse fans, want het betekent waarschijnlijk een snelle vertaling voor de rest van de serie. Perfecte resten heeft als hoofdpersonages inspecteurs Ava Turner en Luc Callanach, namen die binnenkort zeker in je geheugen gegrift staan na het lezen.

Helen Fields heeft met deze nieuwe reeks over Luc Callanach en Ava Turner een zeer sterk politie duo neergezet.
Luc is in dit eerste duidelijk het hoofdpersonage dus ik hoop dat Ava in het tweede deel ook een grotere rol toebedeeld krijgt ze was nu ook overduidelijk een sterke persoonlijkheid,geen katje om zonder handschoenen aan te pakken maar ze bleef wat op de achtergrond in dit deel,jammer.

Helen Fields begint direct ijzersterk.
In de Schotse Cairngorms staat het lichaam van een vrouw in brand, alles wat van haar overblijft zijn haar botten.De politie tast dan ook in het luchtledige.
Ergens in een kamertje in Edinburgh schreeuwt een vrouw om hulp.
Luc Callanach Komt van Interpol(Frankrijk) naar de Schotse politie en krijgt direct deze moeilijke zaak op zijn bord.
Niet gemakkelijk om zich als nieuweling te moeten bewijzen terwijl sommigen graag zijn kop zien rollen.
Ava Turner is een vrouwelijke collega met ook een moeilijke zaak die dringend om opheldering vraagt ze proberen elkaar te helpen.
Luc heeft met een geduchte moordenaar te maken die zijn zaakjes goed heeft voorbereid.Hij laat geen sporen na al lijkt dat eerst anders, Luc zal gaande weg merken dat de werkelijkheid nog gruwelijker is dan hij kon vermoeden.
En dan word er nog een vrouw vermist en beseft hij dat de klok tikt het is vijf voor twaalf en ze zullen snel moeten zijn als ze haar willen redden.

Helen Fields is zoals ik al zei heel sterk begonnen en zo gaat het ook verder doorheen het verhaal het blijft spannend.
Er zijn niet teveel personages en ieder van zich word goed uitgewerkt.
Je leert Luc en Ava ook wat beter kennen zij zijn duidelijk de hoofdpersonages.
Ook de moordenaar word goed uitgelicht en beschreven.
Ik vind het verhaal ook wel originaliteit hebben,je leert de dader ook privee kennen en de reden waarom hij de vrouwen ontvoerd/vermoord.
Natuurlijk heb je voor bepaalde personages ook sympathie of net niet.
Helen Fields bezit de gave beeldende beschrijvingen te kunnen geven van locaties,personen en handelingen die de dader doet.
Haar schrijfstijl bevalt me heel goed ze beschrijft vanuit dader en politie inspecteur Luc , daardoor word je echt in het verhaal gezogen.
Helen Fields heeft het allemaal goed onderbouwd,als lezer weet je door haar schrijfstijl snel wie de moordenaar is maar dat doet geen afbreuk voor de spanning die blijft ook doordat je hierdoor de dader goed leert kennen.
Wie hij is,waarom hij doet wat hij doet en geworden is wie hij is.
Doordat Fields twee zaken in haar boek verwerkt en je bij Ava's zaak toch meer duisterheden hebt word je als lezer toch wel even misleid.
Heeft de ene zaak met de andere te maken?Of niet?

Citaat uit het boek.

Alleen botten? Is dat alles wat er over is?’
‘Helaas wel.Het zachte weefsel is volkomen verkoold.
We weten niet precies hoelang het vuur heeft gebrand,maar zeker een paar uur.

‘Aangenaam. Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?..........
Bij de ponyclub’, zeiden ze in koor, gevolgd door een gierend gelach.
Callanach keek niet-begrijpend. ‘En waarom is dat zo grappig?’ vroeg hij.
……….De twee moesten glimlachen bij de herinnering en Callanach ving een glimp op van de zorgeloze, rebelse meiden die ze ooit waren.

Eerst grijpt hij hen.
Dan breekt hij hen.

En dat mag je zowel letterlijk als figuurlijk nemen.

Ik geef het boek 4,5*