100 gelukkige dagen

Geluk in kleine dingen

‘Met het verlaten van Rome laat ik een enorme hoeveelheid laatste keren achter me. Zoveel dat ik ze niet meer kan tellen. Nadat ik me vele dagen bezig heb gehouden met het treuren om het verleden en het denken aan een toekomst die niet komt, is het nu tijd om me om het heden te bekommeren‘.
‘Later. Een woord dat we in ons leven duizenden keren uitspreken, gewoonlijk om een probleem voor ons uit te schuiven. Later is niet slecht. Maar geniet van het nu, want dat is beter.’
Dit zijn enkele citaten van het hoofdpersonage uit 100 gelukkige dagen/Cento giorni di felicità, debuutroman van de Italiaanse scenarist, cineast en producent Fausti Brizzi, bekend van romantische komedies. Van 100 gelukkige dagen wordt een grote publieksfilm gemaakt.

Centraal staat Lucio Battistini, een veertigjarige Romeinse sportleraar en trainer van een waterpoloteam. Hij is de echtgenoot van Paola, een lerares. Vader van een dochtertje Eva en een zoontje Lorenzo. Lucio houdt van gefrituurde donuts, is een fervente fan van uitvindingen en van de grote Leonardo da Vinci. Samen met zijn beste vrienden Umberto en Corrado vindt hij het leven prachtig en geniet hij ervan met volle teugen. Tot de dag dat Paola verneemt dat hij haar bedroog. Ze vergeeft hem zijn misstap niet en zet hem aan de deur. Enige tijd later krijgt hij te horen dat er een tumor (die hij vriend Fritz zal noemen) in zijn lever huist en hij hoogstwaarschijnlijk nog slechts 100 dagen te leven heeft. Lucio besluit dat zijn resterende 100 dagen de mooiste dagen van zijn leven zullen worden. En vooral dat hij de liefde van Paola zal terugwinnen.

Na enkele hoofdstukken begint Lucio de dagen af te tellen. De auteur trakteert de lezers op een paar blanco bladzijden, zodat ze aantekeningen kunnen maken vooraleer Lucio aan zijn persoonlijke aftelkalender kan beginnen. Hij raadt ze aan niet bang te zijn om het boek te verpesten omdat ze erin schrijven. ‘Het is maar een ding. Krabbel er maar wat in, mij beledig je er niet mee, dixit Lucio.

100 gelukkige dagen (uitgegeven in 2013 maar pas dit jaar vertaald in het Nederlands) wordt gezien door de ogen van het hoofdpersonage die de lezer hoopt mee te nemen op zijn reis die misschien 100 dagen zal duren. Ondanks al zijn goede voornemens, lukt het Lucio niet om optimaal te genieten van de tijd die hem nog rest. Het enige dat hij betreurt is dat hij erachter moest komen dat hij zou sterven om te kunnen beginnen met leven. Samen met Paola, ondanks haar bezwaren, en zijn kinderen besluit hij de reis van zijn leven (lees: tweede huwelijksreis) te maken. Hierbij kan hij rekenen op zijn vrienden, zijn schoonvader en diens levensgezellin.
De grote levensles die uit dit verhaal naar voren komt is dat het geluk in kleine, eenvoudige dingen zit. Ook als men slechts 100 dagen meer heeft zoekt men het best geen spectaculaire gebeurtenissen op om zin te geven aan het leven. De dagdagelijkse omgang met vrienden, kinderen en echtgenote geven meer dan genoeg voldoening. Het definitieve afscheid in een Zwitserse zelfmoordkliniek (in Italië is euthanasie niet toegelaten maar hulp bij zelfdoding is er niet strafbaar zoals in de meeste landen, waaronder België) valt hem dan ook niet zwaar.

Ondanks het zwaarwichtig onderwerp – de 100 laatste dagen van een terminale kankerpatiënt – is dit geen treurig boek geworden. Integendeel het is heerlijk genieten van het Italiaanse dolce vita met geestige personages en plezante gebeurtenissen. Rake dialogen, zeer amusante maar ook naar de keel grijpende taferelen maken dat Brizzi’s debuutroman leest als een trein. Bello veramente!

Linda Crivits