Schrijnend (en) herkenbaar

In de 120 pagina’s tellende Na Mattias krijg je inzicht hoe acht personages gerelateerd zijn aan de overleden Mattias: zijn vriendin Amber, zijn maat en gepland ondernemingspartner Quentin, een ouder echtpaar Riet en Hendrik, de salesmanager, alcoholist en eigenaar van een prachtig strandhuis Nathan, de Marokkaanse hulp bij het opbouwen van de band Issam, de moeder van Mattias Kristianne, de blinde hardloper Chris en Tirra de Marokkaanse moeder van Noah. Hoe verder je in het boek leest, hoe meer duidelijkheid je krijgt over Mattias’ persoonlijkheid en overlijden. De personages zo uitgewerkt dat je in een kort hoofdstuk toch een goed beeld hebt van deze mensen. Langzamerhand wordt helder hoe deze personages aan Mattias’ leven (en dood) zijn verbonden. En dat is mooi. Soms blijven er details of gebeurtenissen impliciet en eindigt een hoofdstuk vrij abrupt. Niet alleen het aantal pagina’s zorgen ervoor dat je het boek snel uitleest, de korte zinnen en juiste verhouding tussen dialogen en beschrijvingen werken hieraan mee.

Twee hoofdstukken spraken mij het meeste aan: die over Riet en Hendrik en over de blinde Chris. Bij het oudere echtpaar kreeg ik zo’n bedroevend gevoel, dat ik best intens meevoelde met de personages. Dat creëren als schrijver vind ik knap. Hun verhaal is herkenbaar. Hoe vaak horen we ouderen niet zeggen “Het euroteken verving het guldenteken, maar de bedragen bleven mooi hetzelfde” (p. 38). Aspecten zoals de vergrijzing, het ouder worden en de verharding van de maatschappij komen in dit hoofdstuk terug. Aan de andere kant moest ik lachen om de anekdotes rondom Quentin en Chris die samen gaan hardlopen.Zantingh heeft hun belevenissen met droge humor opgeschreven. Het hoofdstuk amuseert, maar inspireert ook. Uiteindelijk ontstaat uit hun sportrelatie ook een mooie (vervangende?) vriendschap.

Kortom, Zantingh weet in zijn verhaal enerzijds (schrijnende) actuele en maatschappelijke problemen te verwerken in zijn boek, anderzijds laat hij de lezer ook lachen door absurdistische anekdotes over een hondje of de blinde hardloper Chris. Soms laat Zantingh nog iets teveel impliciet waardoor de lezer moet werken om het verhaal te begrijpen. Het is geen spannend, maar wel een mooi boek.