De boom die levens neemt

We volgen de beroemde televisiekok Alex Petrescu op zijn vlucht naar het land van zijn moeder. Na verontrustend nieuws van zijn vriendin en een blunder in zijn werk, besluit hij in Roemenië een landhuis te kopen. Dit blijkt meer een ruïne te betreffen, waar nog één trotse oereik op het land staat.
In Roemenië wordt hij door de inwoners niet erg warm ontvangen. Als buitenstaander met 'vreemde denkwijzen' is hij niet zo welkom. In zijn nieuwe leven ontpopt hij zich als een vloggende kok die strijdt voor het behoud van de bossen. Ondertussen worstelt hij met het verleden van zijn moeder en hiermee ook met zijn eigen bestaan. Zal hij zijn plek vinden in Roemenië?

In het begin moest ik even wennen aan de schrijfstijl van Stefan Popa. Zodra je het ritme te pakken hebt, leest het als poëtische muziek. Hoofdpersonage Alex komt ontaard en chaotisch over. Hij kenmerkt zich door zwarte humor en heeft een prettig gestoorde kijk op de wereld en de mensen die daarin bestaan. Het is geschreven in de ik-vorm, waardoor je al zijn associaties en gedachtekronkels mee mag maken. En wat een genot is dat!
Je leert de andere personages kennen vanuit de blik van Alex. Ik kan niet anders zeggen dan dat de schrijver stuk voor stuk prachtige karakters heeft neergezet. Divers in leeftijd, afkomst, verleden, eigenschappen en manier van doen.
Laat je meeslepen in de strijd van Alex tegen de houtkap, waarbij hij dikwijls onverschrokken te werk gaat. Dit zorgt dan ook voor de nodige wrijving tussen hem en het Roemeense volk. Het lukt hem gaandeweg echter toch om, hetzij onbewust, relaties op te bouwen die je zowaar als vriendschap zou kunnen omschrijven. Kijk met hem mee terug naar zijn jeugd en de band met zijn moeder.

Groei mee in het verhaal van Alex die op zijn manier, zijn plek in de wereld inneemt.

Filosofisch - zwarte humor - ritmisch geschreven - sterke personages - excentriek verhaal - krachtige boodschap