Tussen herinnering en hallucinatie

Lieve Rik,

Ik moest je gewoon schrijven na alles wat er gebeurd is – en na wat ik gelezen heb. “Drenkman” lag op mijn nachtkastje en ik kon het niet laten om erin te beginnen. Voor ik het wist, zat ik er middenin.

Alsof ik opnieuw samen met jou op de Heikant stond, en alsof alles weer gebeurde: de terugkeer, de verwarring, de spanning… wij.

Frank Peters heeft ons verhaal opnieuw tot leven gebracht. Niet alleen het jouwe, niet alleen het mijne, maar ons. In dit tweede boek – een duister vervolg op Het meisje bij het venster – brengt hij ons terug in een wereld die tegelijk beklemmend en intrigerend is. De kunst en geschiedenis van ons eerste avontuur, maken nu plaats voor iets heel anders: geheimen in de medische wereld, vervaagde herinneringen, hallucinaties die je de werkelijkheid doen betwijfelen.

En jij, Rik, hoe je daar weer staat. Teruggetrokken op je boerderij, zoals altijd. Maar dan kom ik terug, en niets is meer vanzelfsprekend. Onze band – nog altijd breekbaar, onuitgesproken – wordt opnieuw op de proef gesteld wanneer we in dat bizarre mysterie belanden.
De Belgische mycoloog, het onderzoek naar dat vreemde middel op basis van paddenstoelen… en de waarheid die zich maar mondjesmaat laat zien.

Wat me het meeste raakte? Niet alleen de spanning – die is er zeker – maar ook de laag daaronder. De schuld, de herinneringen, het verlies dat je draagt zonder er woorden aan te geven.

Peters schrijft niet zomaar een thriller, hij schrijft mensen. Jou. Mij. Wij.
Ik bewonder hoe hij actuele thema’s erin verweeft – macht, manipulatie, farmaceutische geheimen – zonder met het vingertje te wijzen. En dat mysterie blijft, tot het einde toe. Het zet me aan het denken, zoals jij dat soms ook doet, zonder dat je het zelf beseft.

Ik ben dankbaar dat ik ons vervolg mocht lezen. Het voelde als thuiskomen, op een vreemde manier. Alsof verleden en toekomst elkaar even raakten. Ik kan niet wachten op wat er nog komt.

Met een warm hart,
Sandra